Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach – drugiej "Czarnej Perły" już chyba nigdy nie będzie

Niesamowite, jak ten czas leci. Ani się obejrzałem, a seria „Piraci z Karaibów” ma już na karku osiem lat. I cztery części, mimo że miała być tylko jedna. Takie dokrętki często kończą się wręcz katastrofalnie. De facto, przy okazji premiery „Na krańcu świata” jakość obsunęła się już tak nisko w stosunku do pierwowzoru, że miałem nadzieję, iż nic więcej się w tym temacie nie pojawi. Niestety dla mnie i innych niezbyt ukontentowanych widzów, a na szczęście dla twórców – trzecia część „Piratów” i tak sprzedała się świetnie. I żeby nie było wątpliwości – kocham jedynkę miłością szczerą i czystą. Tym ciężej oglądało mi się kontynuacje, które nie dorastały jej do pięt.

Trzeba zacząć od sprostowania najważniejszej kwestii. Najnowsza odsłona przygód kapitana Sparrowa bardzo skutecznie odcina się od pierwszej trylogii. Fabularnych nawiązań jest jak na lekarstwo i zniknęły postacie grane przez Keirę Knightly oraz Orlando Blooma. Ba, nawet zmieniła się lokacja – zamiast Karaibów, mamy teraz klimaty zdecydowanie bardziej europejskie. Tak naprawdę, ze starej obsady pozostał tylko Jack (Johnny Depp), kapitan Barbossa (Geoffrey Rush) i pan Gibbs, czyli jedna z postaci drugoplanowych, która przewijała się przez całą serię.

Według mnie, ten zabieg wyszedł serii zdecydowanie na dobre, ponieważ „Skrzynia umarlaka” i „Na krańcu świata” odjeżdżały w krainę tak abstrakcyjnej fantazji, że wiele osób miało poważny problem z jej przyswojeniem. „Na nieznanych wodach” jest znacznie bliżej jedynki – mamy tu poszukiwania mitycznej Fontanny Młodości, syreny i statek legendarnego kapitana Czarnobrodego. Nie ma już wielkich kalmarów, Latającego Holendra czy dwudziestu Johnnych Deppów na raz na scenie. Na szczęście. Cieszy mnie również zaangażowanie do głównej obsady Penelope Cruz w roli oficera na statku Czarnobrodego – jej hiszpański temperament sprawdził się po prostu wybornie.
Niestety, gdzieś po drodze ucierpiała dynamika. „Klątwa Czarnej Perły”, była filmem przygodowym w najlepszym możliwym wydaniu – była błyskotliwa, bawiła i nawet na chwilę nie pozwalała odpocząć, nie męcząc jednak widza. Z kolei „Na nieznanych wodach” pchane jest do przodu znacznie częściej dialogami i licznymi przegadanymi scenami, a nie wciągającą akcją. Mam też wrażenie, że przez zastosowanie technologii 3D ucierpiały między innymi pojedynki na szable. Może przez nowy sposób kręcenia, nie można było sobie pozwolić na tak dynamiczne przejścia? A może po prostu choreografie były słabsze? Ciężko stwierdzić, ale takich walk, jak ta między Deppem i Bloomem w kuźni, po prostu nie uświadczycie.

Mimo powyższego zarzutu, 3D ogólnie zasługuje na pochwałę. W przeciwieństwie do większości filmów kręconych tą techniką, pojawia się faktycznie w prawie każdej scenie i gwarantuje ciekawe wrażenie głębi. Nie znaczy to, że przekonałem się do tej technologii – nie, nowych „Piratów” i tak bym wolał obejrzeć po staremu, w 2D, ale takiej opcji po prostu nie miałem.

Muzyka tradycyjnie jest zaletą filmu. Zawsze wolałem co prawda kompozycje Klausa Badelta z „Klątwy Czarnej Perły”, ale interpretacje i nowe utwory Hansa Zimmera, które towarzyszyły widzom od czasów części drugiej i tak sprawdzają się świetnie.

Jeśli macie ochotę na solidne kino fantastyczno-przygodowe, to czwarta część „Piratów z Karaibów” wydaje się całkiem trafnym wyborem, w szczególności biorąc pod uwagę aktualny brak alternatywy. Nie zrozumcie mnie źle – to niezły film i na seansie można bawić się dobrze. Niestety, w głowie po seansie nie została mi żadna epicka scena, ani błyskotliwy żart. Osobiście, uważam też, że tempo akcji znacząco opadło, choć na szczęście nadal wystarczyło do napędzenia dwu- i półgodzinnego filmu.