Mroczne cienie – Witajcie w świecie Burtona

Muszę być uczciwy, nie lubię recenzować filmów Tima Burtona. To jeden z tych autorów, którzy mają styl na tyle wyrazisty, że albo się ich kocha, albo nienawidzi. OK, może nie aż tak skrajnie – ale na pewno ciężko być wobec nich obojętnym. Mnie zaś Tim Burton intryguje, ale prawda jest też taka, że wolałem go, kiedy był biedniejszy.
Zanim przejdziemy do mojego osobistego stosunku do filmów Burtona, zajmijmy się fabułą. „Mroczne cienie” są opowieścią o Barnabie Collinsie (w tej roli Johnny Depp), nieszczęśniku, któremu zdarzyło się podpaść pewnej czarownicy. Bardzo seksownej czarownicy, trzeba dodać. Jako że owa dziewoja nie mogła go mieć dla siebie, postanowiła wybić mu całą rodzinę co do nogi, a jego samego zmieniła w wampira, po czym zakopała głęboko w ziemi. Splot wydarzeń sprawił jednak, iż nasz główny bohater obudził się dwieście lat później, w świecie, którego kompletnie nie rozumiał, z rodziną, której kompletnie nie znał. Jak zapewne się domyślacie, historia skupia się zarówno na porządkowaniu rodzinnych interesów, jak też na rozliczeniu się z osobą odpowiedzialną za nastały stan rzeczy.

Co się zaś tyczy twórczości Tima Burtona i, co za tym idzie, stylu „Mrocznych cieni”… Widzieliście „Fabrykę czekolady”? A może „Alicję w krainie czarów”? Tak, chodzi mi o te wersje z Johnnym Deppem. Jeśli mieliście okazje je oglądać, to chyba mogę spokojnie stwierdzić, że będziecie w stanie na tej podstawie ocenić, czy macie ochotę obejrzeć najnowszy propozycję Burtona. Bynajmniej nie twierdzę, że te filmy są takie same, ponieważ nie są. Są jednak na tyle charakterystyczne, że sami będziecie najlepiej wiedzieli, czy taki styl Wam odpowiada, czy też nie. Tradycyjnie, mamy tu bogactwo przerysowanych postaci, odrobinę zachowań, które ciężko wytłumaczyć, oraz sporą dawkę nieposkromionego szaleństwa połączonego z chyba nie do końca zdrową wyobraźnią samego twórcy.

Jeśli o mnie chodzi, jako się rzekło, wolałem Burtona, kiedy był biedniejszy. Mam wrażenie, jakby doszedł do etapu, w którym pieniądze nie mają już znaczenia i może robić swoje filmy dokładnie tak, jak ma na to ochotę. Albo po prostu przez lata jego styl ewoluował w tym kierunku. Osobiście, wolałem stare wersje „Batmana”, „Eda Wooda” czy „Edwarda Nożycorękiego”. Szczególnie ten ostatni film jest bliski mojemu sercu. I mimo tego, że jest podobnie dziwny do tego, co aktualnie kręci Tim Burton, wydawał mi się bardziej surowy, przez co lepiej trafił w mój gust.

Szczerze mówiąc, nie potrafię Wam po prostu powiedzieć, czy „Mroczne cienie” są dobre. To po prostu film Burtona. Widziałem ich na tyle dużo, że nie potrafię już oddzielić dzieła od twórcy, co całkowicie zakrzywia moją ocenę tego, co widziałem. Myślę, że fani Tima będą jak zwykle zauroczeni, a jego zaprzysięgli wrogowie powinni omijać kino szerokim łukiem. A co z ludźmi, którzy dotąd mieli ograniczoną styczność z tym chyba niemożliwym do podrobienia stylem? Może po prostu spróbujcie i przekonajcie się, czy to Was kręci? Tak, to na pewno dobry pomysł.