Metal Gear Rising: Revengeance – Ekstrakt z szaleństwa

Seria Metal Gear Solid jak dotąd była i nadal jest mi obca. Szybkie pytanie do wujka Google’a podpowiedziało mi jednak, że jeśli mam ochotę na ogranie spin-offa, Metal Gear Rising, to nic poważniejszego nie stoi na przeszkodzie. Co prawda nie będę za bardzo widział, kim jest głównym bohater, Raiden, ale mimo wszystko owa nieświadomość nie powinna szczególnie negatywnie wpłynąć na wrażenia z rozgrywki. A że tytuł ów był dostępny za darmo w ramach PS Plus, to… cóż, gdy tylko naszło mnie na szatkowanie wszystkiego i wszystkich mieczem, odpaliłem MGR-a właśnie.

Fabuła jest… japońska. Z jednej strony mamy tu wątki typowe dla świata zachodu – terroryzm, zamach na prezydenta, próbę ratowania kruchego, światowego pokoju przez grupę najemników etc. Jednak tylko owa warstwa wierzchnia scenariusza jest tak banalna. To, co się dzieje pod spodem jest… cóż, ponownie, japońskie. Motywacje spotykanych po drodze wrogów są najróżniejsze, zaś nasze nemezis może się pochwalić już wyjątkowo pokrętnym podejściem do logicznego rozumowania. To, co zachodni deweloper załatwiłby krótką wymianą zdań, Japończykom zajmuje czasem dobre pół godziny. Ba, ostatnia walka trwa blisko 60 minut, z czego połowa czasu przypada na przerywniki filmowe, wypchane po brzegi złowieszczo-epickimi dyskusjami na temat stanu współczesnego społeczeństwa. A że całość jest, jako się rzekło, japońska, finałowy dialog trwa nawet po wyrwaniu serca naszemu nemezis.

Konstrukcja Metal Gear Rising daje pod tym kątem naprawdę sporo frajdy. Z jednej strony mamy bliskie nam, dosyć aktualne tematu. Z drugiej zaś: unikalne, rozbudowane podejście, które w fascynujący sposób łączy przegadane dialogi z mocno podniosłą mową ciała, patetyczną muzyką i pracą kamery rodem z kina akcji. Tak, bohaterowie, gdy dyskutują, wyglądają, jakby właśnie pojedynkowali się na miecze. I to mi się podobało wręcz niezmiernie.

Swoją drogą, ów miecz jest tu bardzo istotny – czy to w wersji werbalnej, czy fizycznej. Owszem, jeśli gracza najdzie ochota, da się namówić Raidena by to i owo nafaszerował pociskami z rakietnicy. Bronią docelową jest jednak katana, z którą można wyczyniać niezłe cuda. System walki należy do tych, które nie spopielą rąk osób kompletnie niezdolnych do gry w bijatyki i slashery. Ale, o ile każdy początkujący sobie z nim poradzi, tak osiągnięcie mistrzostwa wymaga już raczej zawodowego, koreańskiego podejścia do grania. Liczy się wszystko – dobór kombinacji, wyczucie czasu i doskonała znajomość dostępnego garnituru ciosów. Niestety, dla mnie była to akurat jedna z tych mechanik, które nie za bardzo mi podeszły. Za trzymałem się raczej na niedzielnym wyprowadzaniu najprostszych kombinacji i szybko przestało mnie kusić, by nauczyć się czegoś więcej. Pod tym względem zdecydowanie pasował mi ostatni reboot serii Devil May Cry.

Trzeba tu jednak zaznaczyć, że sporym plusem jest możliwość niszczenia otoczenia, które rozpada się dokładnie na takie kawałki, na jakie je pokroimy. Zresztą, nie tyczy się to tylko obiektów martwych. Pokroić możemy też obiekty, które martwe będą dopiero za chwilę, czyli naszych przeciwników. Po spowodowaniu odpowiednio poważnych uszkodzeń, możemy wejść w specjalny tryb skupienia, który umożliwia nam poszatkowanie wszystkiego na grubsze lub chudsze plastry. Z jednej strony – daje to masę satysfakcji. Z drugiej zaś – czułem żal do twórców, że tak niewiele grywalności wycisnęli z krojenia wszystkich samochodów, kontenerów i innych przydrożnych eksponatów. Zamiast ciekawego dodatku do mechaniki wyszła z tego tylko ciekawostka.

Metal Gear Rising zdecydowanie nie jest tytułem, do którego będę wracał. Dla mnie była to ciekawa przygoda na raz. Revengeance dało mi sporo frajdy pod kątem szalonej fabuły i ociekających epickim testosteronem* walk z licznymi bosami. Jednak sama esencja gry, jej mechanika, nie rozkochały mnie w sobie, więc nawet przez myśl mi nie przeszło, by próbować swoich sił na wyższych poziomach trudności. Jeśli jednak ma się MGR-a pod ręką, na pewno warto dać mu szansę, w szczególności, że jest to przygoda na dosłownie parę godzin.

*Yup, to nie był zwykły testosteron. To był epicki testosteron, czyli kilka poziomów wyżej.