Mafia II – Opowieść doskonała

Są takie gry, które można polecić w ciemno każdemu. Można je nawet zalecić ludziom, który nigdy nie grali i chcieliby zacząć od czegoś naprawdę dobrego. Ba, zalecić te gry nie tylko można, ale wręcz właśnie je powinno się w takiej sytuacji proponować! Mimo że sporo tytułów ograłem, moja lista tego typu pozycji nadal jest dosyć krótka. Teraz jednak wydłużyła się o pozycję idealną, w której zakochać się musi chyba każdy, kto do niej siądzie. Mafia II to wirtualne złoto w czystej postaci.

Głównym bohaterem jest Vito, młody Włoch, którego rodzice szukali szczęścia w Stanach Zjednoczonych – przypłynęli na kontynent, kupili obywatelstwo za dolara i zaczęli się rozglądać za lepszym życiem. Niestety, owe lepsze życie skutecznie się przed nimi ukrywało, zaś pech rodziców udzielił się też synowi. Vito najpierw wpadł podczas prostej roboty, a później, w ramach „nagrody”, trafił do woja. Stąd droga do Europy była już prosta – na czas służby Vito wrócił do ojczyzny, do Włoch. Wojna się skończyła, europejskie wojaże również, zaś Vito ponownie zjawił się w Empire Bay i spróbował na nowo odnaleźć szczęście. A że przez szczęście rozumiał już w tym momencie głównie pieniądze, kobiety i szybkie samochody, zaproponowana przez przyjaciela z dzieciństwa praca dla mafii wydawała się całkiem rozsądnym posunięciem.

Historia w Mafii II to kompleksowa opowieść o włosko-amerykańskiej gangsterce. Mamy tu wszystko: rozboje, napady, piękne niewiasty, a co za tym wszystkim idzie… śmierć, więzienie, zdradę i rozgrywki interpersonalne. Opowieść, której świadkiem jest gracz, jest wypełniona po brzegi goryczą, z której tylko od czasu do czasu przebłyskuje iskierka nadziei na pozytywny rozwój spraw. Wszystko tu do siebie pasuje. Bohaterowie są doskonale napisani, dialogi między nimi są błyskotliwe, swobodne i naturalne, zaś tempo akcji i wirtualnej narracji pozwala idealnie wczuć się w świat przedstawiony.

Jednym z kluczowych elementów Mafii II jest dokonała równowaga elementów rozgrywki. Twórcy ciągle balansują między typową grą a interaktywnym filmem, równocześnie serwując liniową opowieść w otwartym świecie. I jest to wręcz niesamowite, jak cudownie im się ta sztuka udaje. Każdy z przerywników filmowych jest doskonale wyważony, zaś gracz wchodzi do akcji zawsze wtedy, gdy już zaczynają go świerzbić palce, by osobiście wpłynąć na tok zdarzeń. Do tego dostajemy otwarte miasto w którym mamy kilka rzeczy do zrobienia, ale… tylko tyle, by nie wybić się z toku intensywnej narracji.

Do ideału był tu potrzebny już tylko jeden składnik – solidna mechanika. I ta, jak cała reszta gry, jest zaiste miodna. Do wyboru mamy dwa modele sterowania pojazdami – bardziej zręcznościowy i ten nastawiony na większy realizm. Obydwa są niezwykle przyjemne i tylko od gracza zależy, jaki poziom wyzwania chcę wycisnąć z jazdy samochodem. Tu pojawia się kolejny temat – strzelanie. Z jednej strony jest zupełnie standardowe – umożliwia typowy spacer na Rambo, jak i dynamiczne korzystanie z osłon. Może nie do końca w stylu Gears of War, ale zdecydowanie z tego gatunku. Poziom dopracowania jest podobny do modeli jazdy, czyli wprost doskonały. Również dla ludzi, którzy nigdy wcześniej nie mieli pada w ręce. Poziomy trudności są nieźle wyważone i z najłatwiejszym powinien sobie poradzić nawet kompletny laik. A że historia jest tak wyborna, jak już wcześniej zostało to opisane, Mafia II jest, według mnie, tytułem, który idealnie może przybliżyć radość z grania osobie, nie mającej wcześniej styczności z tą gałęzią rozgrywki.

W ogólnym rozrachunku czułem może tylko jeden żal w stosunku do tej niesamowitej gry – zbyt szybko musiałem rozstać się z jej światem. Po około dwunastu godzinach zabawy na najwyższym poziomie trudności (który nie jest szczególnie oszałamiający, tak nawiasem mówiąc) przewinęły mi się napisy końcowe i zrobiło mi się jakoś tak nieswojo. Trochę dlatego, że gorycz wylewała się z telewizora, a trochę dlatego, że chciałem jeszcze dłużej posiedzieć w Empire Bay.