Mad Max: Fury Road – Droga do kinowej ekstazy

Często wydaje się człowiekowi – a przynajmniej mi, kozie – że sporo już widział. Że, owszem, ciągle powstają genialne filmy akcji, ale zaskoczyć już aż tak nie mają szans, ponieważ tak dużo się ich obejrzało. Że nic już tak nie powali, jak „Terminator 2”, „Matrix”, „Avengers” czy „Pacific Rim”. Jasne, można się do tego zbliżyć, ale przeskoczyć? Gdzie tam, człowiek (koza) się już przecież tyle napatrzył, może nawet lekko nasycił… I wtedy przychodzi taki właśnie „Mad Max”. Film, który brutalnie zrywa widzowi beret z głowy i rzuca na ziemię. Wysadza z butów, kradnie sznurówki. Chwyta za tornister i wysypuje wszystkie flamastry. I wciska te wystające główki tych flamastrów w ten beret, co już się kurzy na tej ziemi. Łamie ołówki i maże po piórniku. I mówi: „Nic jeszcze nie widziałeś. Nie widziałeś mnie.”

Po seansie nagle się spostrzegłem, że na dwie godziny wstrzymałem większość czynności życiowych. Nie oddychałem, nie mrugałem, gałki oczne zastygły w jedynej słusznej pozycji, wpatrzone w sam środek srebrnego ekranu. Uszy zdrętwiały, chłonąc każdy dźwięk. Gdy przeleciały wszystkie napisy, dotarło do mnie, że od dawna żaden film akcji nie wytarł mną podłogi aż tak mocno. I sufitu. I wszystkich pozostałych płaszczyzn sali kinowej.

Jasne, to „lekko” zużyty frazes – to stwierdzenie, że „dawno żaden film aż tak <tu wstaw kreatywną czynność>”. Sam tak piszę pewnie raz na pół roku, kiedy któraś z pulpowych produkcji podniesie mi poziom adrenaliny. Sęk w tym, że „Mad Max”… Cóż, nowy „Mad Max” mi uświadomił, że kiedy ostatnio myślałem, iż ciśnienie w kinie mi skoczyło, to tak naprawdę ledwie mi drgnęło. Ponieważ skoczyło naprawdę dopiero teraz. Ostatni raz się tak czułem chyba wtedy, gdy miałem 11 lat i Trinity zawisła w powietrzu, gdzieś w piątej minucie seansu „Matrixa”. Pamiętam też, jak serce mi stanęło, gdy Neo wyskakiwał z helikoptera, by złapać Morfeusza. Filmy, które wymieniłem wcześniej – takie ja „Pacific Rim” i „Avengers” – faktycznie robiły na mnie piorunujące wrażenie i kocham je całym sercem. I wyobraźcie sobie, że „Mad Max” to jest jeszcze poziom wyżej. Po wyjściu z sali myślałem głównie o tym, kiedy mogę go zobaczyć jeszcze raz. I która sala ma największy ekran i najmocniejsze głośniki. To jest czysta, pulpowa, kinematograficzna magia.

Magia prawdziwych efektów specjalnych, podczas realizacji których wysadzono w powietrze równowartość zawartości trzech średniej wielkości komisów samochodowych. Magia, która powołała do życia ważącą 60 kg, plującą ogniem i riffami gitarę elektryczną. Magia, która sprawiła, że stara, powojskowa wyrzutnia rakiet zamieniła się w ośmiokołowy wzmacniacz i zestaw głośników. Magia, dzięki której Charlize Theron i Tom Hardy nie musieli nic mówić, by być usłyszanymi – grali całymi sobą i robili to cudownie. Magia zmieniająca pretekstową fabułą w przygodę życia.

Są filmy, przy których można co najwyżej sucho wspomnieć o jakości scenariusza, poziomie aktorskim i innych technicznych sprawach nawet wtedy, gdy są świetne. Są też filmy, dla których – jak mi się zdaje – najlepszą recenzją są emocje, które wręcz wylały się z sali kinowej podczas ich seansu. I taki właśnie jest „Mad Max”. To jest dwugodzinna, nieprzerwana, jedna, wielka emocjonująca przygoda. Ten film nie zbliżył się do doskonałości. On jest doskonałością.

PS: Doskonałością nie dla wszystkich. Osoby czułe na drażniącą żołądek groteskę mogą przeżywać ciężkie chwile podczas seansu.