Justice League: War – Świetny materiał na animację, znacznie gorszy na komiks

Jedna z ostatnich animacji DC Comics – „War” – nie powaliła mnie może na kolana, ale w ogólnym rozrachunku całkiem mi się podobała. W 70 minutach został całkiem zgrabnie zmieszczony dosyć trudny temat tworzenia się jednej z dwóch największych superbohaterskich drużyn w historii komiksów. W miarę rozumiem ograniczenia, jakimi rządzą się tego typu animacje, więc na pewne rzeczy po prostu nie zwracałem uwagi. Tak, część postaci została potraktowana po macoszemu. I tak, sama fabuła nie wzbudzała większego zainteresowania, zaś intryga – jeśli w ogóle o intrydze można tu mówić – nie tworzyła żadnego napięcia. OK, wybaczam to – to trudny temat, czasu było mało, a ładna oprawa wizualna częściowo odciągała uwagę od mielizny fabularnej. I bawiłem się dobrze, a to ważny czynnik.

Mam jednak problem podejść tak samo do komiksu, który mógł być tak długi, jak było to potrzebne. „War” jest pierwszym wątkiem, jaki pojawił się w komiksach o Lidze Sprawiedliwych po restarcie uniwersum DC w ramach serii „New 52”. I, jak na narodziny tak ważnej drużyny, wyszło naprawdę kiepsko.

Fabuła jest przesadni prosta i tym razem nie mam już jej czym usprawiedliwić. W różnych zakątkach Stanów Zjednoczonych wykryto aktywność dziwnych stworzeń, najprawdopodobniej obcego pochodzenia. Tam, gdzie się pojawiają, na ogół coś wybucha. Równocześnie, coraz częściej pojawiają się też inne postaci, których motywacja na razie nie jest znana. Superman, Flash czy Green Lantern – z ich istnienia opinia publiczna zdaje sobie już sprawę. O Batmanie też już krążą pogłoski, ale nikt tak naprawdę jeszcze w niego nie wierzy. Sami na wzajem też się jeszcze nie znają, ale ten stan rzeczy będzie musiał się szybko zmienić. Zagrożenie, z którym przyjdzie im się zmierzyć, jest zbyt wielkie, by można było sobie z nim poradzić w pojedynkę.

Cała historia rozciąga się na sześć zeszytów i… poza wybuchami nie ma w niej absolutnie nic. De facto – jest nawet gorzej niż „nic”. O ile Batmana i Flasha w tym wydaniu da się lubić, o tyle Green Lantern i Wonder Woman nadają się w sumie do odstrzału. Superman jest nijaki, co – jak na jego harcerzykowaty standard – nie jest jeszcze takie złe. Blado wypadają też Cyborg i Aquaman, których jest po prostu mało. Podobnie jak i w animacji, tak i w oryginalne Batman robi zdecydowanie bardziej nadludzkie wrażenie od wszystkich swoich kolegów, strzelających laserami z oczu. Choć, mimo wszystko, w filmie ten aspekt został naciągnięty jeszcze mocniej.

Miałkość historii dziwi mnie o tyle, że kojarzę już Geoffa Johnsa z naprawdę świetnymi opowieściami, jak na przykład ta z „Batman: Earth One”. Natomiast z „War” nie wycisnął prawie nic, poza regularnym dawaniem pretekstu do epickich wybuchów (do których zaraz przejdziemy). Ciekawi mnie, gdzie tkwił problem, by tę serię należycie rozbudować. Batman od Snydera i Capullo dostał na „dzień dobry” genialną, niesamowicie rozbudowaną historię z sowami w roli głównej. Czy Justice League nie mogła mieć podobnego startu? Powstanie Ligi Sprawiedliwy to temat wystarczająco trudny i bez ograniczania się do ok. 120 stron.

Trzeba to jednak napisać… co to były za strony! W ogóle się nie dziwię, że do narysowania tej opowieści został zaproszony Jim Lee, który dał z siebie wszystko. Wielkie, dwustronicowe rozkładówki wyszły po prostu obłędnie. Każdą ze stron miałem ochotę oglądać pod lupą, bym móc docenić wszystkie detale. „War” ma w sobie wszystko to, co lubię w historiach superbohaterskich i jeszcze znacznie, znacznie więcej. Jeśli mógłbym mieć do czegoś żal, to tylko do projektu kombinezonu Wonder Woman, który ponownie jest bojowym strojem kąpielowym. Była okazja, by coś z tym bublem zrobić i, niestety, została ona zmarnowana. A, co ciekawe, już w ostatnich animacjach Diana pojawiała się w cokolwiek sensowniejszych ciuchach.

Jeśli nie znacie „War”, to chyba proponowałbym Wam następujący układ. Obejrzycie animację, której łatwiej jest wybaczyć mielizny fabularne. Przynajmniej ja tak mam, może Wam to podejście też się udzieli. Następnie zaś po prostu pooglądajcie prace Jima Lee, przejrzyjcie sobie te zeszyty „Justice League” i nie zwracajcie uwagi na treść. Wtedy wyciągniecie z tej historii chyba najwięcej pozytywnych jej aspektów.

PS: Kompletnie nie rozumiem, czemu w animacji pojawił się Shazam zamiast Aquamana. Ja wiem, że Wodoczłowiek zawsze jest na szarym końcu w rankingu popularności, ale… Abrakadabra chyba jest niewiele przed nim.