John Carter – Spacer po muzeum Science Fiction

Co Wam przychodzi do głowy, gdy widzicie zapowiedź aktorskiego filmu od Disneya? Mi przed oczami odruchowo wyświetlają się na przykład kadry z Brandonem Fraserem w jakimś lepszym czy gorszym filmie familijnym. Tym większe było moje zaskoczenie, gdy się okazało, że „John Carter” nie tylko nie będzie dubbingowany, ale też spadł dosyć daleko od drzewa filmów rodzinnych. Ale czy jest dobry? Czy warto wydać małą fortunę, żeby zobaczyć go w 3D?

Czemu mówię, iż jest to science fiction z przeszłości? Ponieważ, z czego wiele osób może sobie nie zdawać sprawy, „John Carter” jest oparty na powieści z początku XX wieku, autorstwa Edgara Rice’a Burroughsa. Tego typu historie są bardzo urokliwe i mają to do siebie, że po blisko stu latach przestają być „fiction”, a i często okazuje się, że z „science” też miały mało wspólnego. Istniało więc ryzyko, że mimo premiery w roku 2012, „John Carter” już na starcie będzie delikatnie zalatywał starością. I tak też się, niestety, po części stało.

Historia jest bardzo przyjemna i, jako się rzekło, urokliwa. Były żołnierz, teraz poszukiwacz przygód, tytułowy John Carter, podczas jednej ze swoich wypraw trafia na dziwnego osobnika, który nieszczęśliwie pada trupem. Jak na awanturnika przystało, John przywłaszcza sobie dziwnie wyglądający medalion, który szybko okazuje się kluczem do międzywymiarowych wrót, zdolnych przenieść każdego chętnego na czwartą planetę od Słońca. Nieświadomy swych działań, Carter łapie się na darmową przejażdżkę i rozpoczyna przygodę swojego życia. Na miejscu okazuje się, iż marsjańskie okoliczności przyrody wpływają niezwykle korzystnie na tężyznę fizyczną Jana – może teraz, niczym pewien pan z majtkami na rajtuzach, przeskakiwać góry jednym susem i uśmiercać wrogów nonszalanckim zamachem pięści. Wszystkie te niezwykłe umiejętności sprawiają, że chcąc, nie chcąc, wmieszał się w konflikt trzech sił. Jedna chce go zniszczyć, druga zniewolić, a trzecia upatruje zbawienia w jego pomocy. Na korzyść tej trzeciej przemawia zaś fakt, że jest reprezentowana przez ponętną księżniczkę.

Przed chwilą pojawiło się kluczowe słowo i brzmiało ono „uśmiercać”. Przypomnijmy, że jest to film Disneya. I nie, nie jest to pojedyncza, majestatyczna śmierć, w której narzędziem mordu był głęboki kanion i bizony galopujące po jego dnie. W omawianej historii trup ściele się niezmiernie gęsto. Nie możemy mówić co prawda o pełnej dosadności, twórcy posłużyli się pewnymi zabiegami i uproszczeniami, co by młodszych widzów za bardzo nie przerazić. Dlatego też osoby bardziej żądne krwi, chociażby tej niebieskiej, mogą czuć się uspokojone – pod tym kątem „John Carter” jest dosyć dynamicznym i zadowalającym widowiskiem – ale i rodzice nie mają się czym martwić.

Ogólnie rzecz biorąc, możemy mówić o bardzo udanej stronie audiowizualnej – nie tylko walki wyglądają solidnie. Marsjańskie statki, oręż oraz stroje wyglądają całkiem ciekawie i oryginalnie, efekty specjalne zaś może nie powalają, ale też nie straszą. Są solidnie, rzemieślniczo wykonane. Nie mogę też powiedzieć złego słowa na 3D, które co prawda plasuje się dosyć nisko na dziesięciopunktowej skali Camerona, ale przynajmniej nie zwierało neuronów podczas seansu. Oczywiście, brak zarzutów dotyczy wykonania efektów, a nie ceny biletu po ich zaaplikowaniu – tę uważam za przerażającą.

Czy w takim razie „Johna Cartera” warto obejrzeć? I tak, i nie. To kawał solidnego filmu przygodowo-fantastycznego. Niestety, po seansie czułem, że dużo lepiej byłoby go obejrzeć w telewizji, a nie w kinie. Mimo dobrego wykonania, całość po prostu nie zapada w pamięci. Z jednej strony to wina aktorów, którzy nie wybili się w żaden sposób ponad przeciętność, tworząc postacie nieszczególnie obchodzące widza. Ponadto, niektóre rozwiązania fabularne bardziej bawiły – w ten negatywny sposób – niż satysfakcjonowały. Wspomniane milowe skoki i nadludzkie zdolności walki często wyglądały, jak wyciągnięte z drugiej części „Matrixa”. Zabrakło tu jakiegoś umiaru, który choć trochę uwiarygodniłby cały koncept. Do całości swoje trzy grosze dorzucił również scenariusz, który kilka razy bardzo spowalniał akcję, pozostawiając widza w ziewającej stagnacji. Jeśli więc kusi Was seans, proponuję poczekać na edycję DVD – wypożyczycie na seans ze znajomymi, będziecie się przyzwoicie bawić, a później pewnie szybko zapomnicie. Ot, dobry film, który nie zostawia zbyt wielu obrazów w głowie.