InFamous – NieSuper

InFamous jest pierwszym z PeeStrójkowych exclusive’ów, które postanowiłem nadrobić. Miałem długą przerwę od sandboxów, to raz. Kusiła mnie jakaś gra o superbohaterskim zabarwieniu, to dwa. Po trzecie zaś, słyszałem o tej serii w sumie same dobre opinie, więc pomyślałem, że raczej nie powinienem się zawieść. Cóż, może faktycznie nie można powiedzieć, żebym jakoś poważniej przejechał się na tym tytule, ale o zachwycie też ciężko było mówić…

Największy mój problem z InFamous był taki: każdy aspekt gry wyglądał, jakby wzięła się za niego ekipa bez praktycznie żadnego większego doświadczenia, ale za to z wystarczającym budżetem, by brać się za tytuł klasy AAA. Fabuła ledwo zipie, projekt większości postaci jest fatalny, nie mówiąc już o relacjach między nimi, grafika jest daleka od powalającej i nawet nasz superbohater nie daje uczucia bycia faktycznie super.

Cała rzecz zaczęła się od wybuchu, w którego epicentrum znajduje się Cole. Jak łatwo się domyślić, skoro Cole ma tak bardzo niedobrze w życiu, to najpewniej przyjdzie nam się w niego wcielić. I tak też się dzieje. Po cudownej ucieczce z objęć śmierci, Cole budzi się między zgliszczami miasta, w którym jeszcze przed chwilą pracował jako kurier. Bardzo szybko się okazuje, iż jego przeżycie nie było takim do końca tylko i wyłącznie szczęśliwym przypadkiem. Coś się w nim zmieniło, coś, co umożliwiło mu jako takie panowanie nad elektrycznością. Co prawda nie może się za bardzo dotykać żadnej elektroniki, gdyż grozi to przeciążeniem, ale za to sam może składować w sobie gigantyczne ilości energii i używać jej jako broni. Jako że miasto zostaje objęte kwarantanną niedługo po wybuchu, zaś na ulicy zaczynają się pojawiać w zastraszającym tempie hurtowe ilości zmutowanych fanatyków, nowe moce mogą się okazać bardzo przydatne, bardzo szybko.

Powyższy pomysł na fabułę sypie się za każdym razem, gdy ktoś zada jakiekolwiek pytanie. Pochodzenie cudacznych fanatyków w takich ilościach nigdy nie zostaje wytłumaczone, za całą intrygą stoi jakaś szemrana loża masońska, zaś Cole co i rusz dostaje kontakt od agentów fajnie brzmiących, tajnych komórek (CIA, FBI, ABS etc.). O ile nigdy nie domagam się absolutnie bezbłędnej logiki i misternie utkanego scenariusza, niczym w „Memento” Nolana, o tyle fabuła w „InFamous” jest już po prostu zbyt głupia i do tego irytująca, przez co miałem jeszcze mniej ochoty, by dać jej wiarę. Winą za ten stan rzeczy obarczyłbym między innymi postaci z, nazwijmy to, obsady pomocniczej. Najlepszy przyjaciel Cole’a, Zeke, jest owym najlepszym przyjacielem… bo tak. Zdradza go chyba z pięć razy, głupi jest niepomiernie, ale Cole dalej daje wodzić się za nos. Co gorsze, Zeke przy okazji jest takim lokalnym komediantem, który najwyraźniej miał graczy bawić w przerwach od kolejnych tragedii, rozgrywających się na ulicach miasta. Efekt tego zagrania jest, niestety, prawdziwie żałosny.

Fabułę i projekt postaci można byłoby spokojnie przemilczeć, gdyby model rozgrywki dostarczał takiej zabawy, że na zwracanie uwagi na inne detale nie byłoby już czasu. Niestety, tu leży największy problem „InFamousa”. Cole po prostu nie jest super. Owszem, może strzelać błyskawicami, rzucać elektryczne granaty i korzystać z salw energii niczym z bazooki, ale… co z tego, skoro byle kmiot wytrzymuje po kilka strzałów z broni podstawowej, a wszelkie eksplozje po prostu omija? Na każdego przeciwnika trzeba poświęcić przez to dobrych kilka chwil skutecznego celowania i strzelania, a że owi agresorzy biegają po mieście w sporych grupkach, można nic nie robić, tylko walczyć z nudnymi klonami. Gdyby każda z takich ekip padała od strzału czy dwóch, a ich szczątki majestatycznie oblepiałyby ulice miasta, sprawa wyglądałaby zgoła inaczej i, przyznaję, satysfakcjonująco. A tak? Przez 80% gry czułem ciągły deficyt mocy.

Co więcej, problem ten dotyczy również… poruszania się po mieście. Nie grałem jeszcze w superbohaterskiego sandboxa, w którym wspinanie się na budynek byłoby mniej efektywne. Grając w „InFamous” z łezką w oku wspominałem skakanie nad dachami budynków w „Crackdownie” czy bezczelne bieganie po ścianie w „Prototype”. Ba, Ezio w „Assassin’s Creed” szybciej się wspina niż Cole. Zresztą, jak już dostaniemy się na szczyt, okazuje się, że nie za bardzo mamy co na nim robić. Możliwość szybowania dostajemy dopiero gdzieś w połowie gry, zaś przewody wysokiego napięcia, po których możemy się ślizgać, są rozłożone ze średnio zadowalającą częstotliwością.

Dochodzą tu jeszcze pomniejsze głupotki, które sprawiają, że Cole zamiast superbohaterem, jest raczej miernotą. Ot, źródło jego mocy – energia elektryczna. Możemy ją pobierać z dowolnego źródła i przechowywać, zaś przy okazji leczy ona również rany. Czemu w takim razie, gdy pod naszymi nogami przypadkowo eksploduje nasz własny granat energetyczny, to umieramy? Wtórnie przetworzona energia (jakby ta miejska była jakaś eko, biodegradowalna…) jest już mordercza niczym ścieki dla Kapitana Planety? Alba inna rzecz – super cios, który można naładować podczas upadku z dużej wysokości, wywołujący falę uderzeniową przy zetknięciu z ziemią. Można w ten sposób wysadzić w powietrze kilka pobliskich samochodów, ale na ogół żaden z przeciwników nie zginie w tym procesie. Bardzo nie-super. Inna sprawa, że Cole jest wrażliwy na wodę, co łatwo zrozumieć. Pytanie tylko, czemu w takim razie przeciwnicy chodzą z karabinami, skoro wystarczyłoby wziąć wiadro pomyj?

W niczym nie pomaga też schematyczność misji, których się podejmujemy. W zakresie zadań pobocznych, które służą do nieobowiązkowego przejmowania kontroli nad miastem mamy może ze 3-4 typy do wyboru (a zleceń do wykonania chyba ponad 80). Z wątkiem głównym nie jest lepiej. Raz, że pomysły twórców wyczerpują się bardzo szybko, a dwa, że pod koniec gry musimy non stop biegać z jednego końca miasta na drugi, tak dla zasady, żeby czas gry wydłużyć.

W tym wszystkim najbardziej dziwi mnie jednak to, że… gdzieś pod sam koniec mimo wszystko ta gra zaczyna nabierać pazura. Fabuła odbija się lekko od dna, Cole w końcu zaczyna dysponować mocą (bardziej) masowej zagłady i wszystko nabiera tempa. Szkoda, że to się tyczy dosłownie ostatnich 10-20% zabawy – „InFamous” jest chyba najdłużej rozkręcającą się grą ze wszystkich tytułów, które ogrywałem. W całości widać potencjał, ale o produkcie, który został wypuszczony do sklepów, ciężko powiedzieć coś lepszego niż „średniak”.

Początek przygody z PlayStation 3 nie był najbardziej fortunny z możliwych. Przyznaję jednak, że mimo wszystko nie zraziłem się na tyle do „InFamous” by nie spróbować swoich sił z jego kontynuacją. A jak i to mi nie podejdzie, to i tak jeszcze cała masa tytułów przede mną! Uncharted, God of War, Killzone – nie pozostaje mi nic innego, jak się do nich dobrać, testować i dobrze się bawić.