Godzilla – Obyczajowy film z potworami bez potworów

Idąc do kina na tak zwane „monster movie”, mam bardzo proste oczekiwania – mają być potwory. Trzeba tu zaznaczyć, iż doskonałym ekwiwalentem potwora jest wielki robot. Jeśli maszkarony czy to organiczne, czy mechaniczne występują w filmie częściej od ludzkiej obsady pomocniczej, oznacza to, że film jest co najmniej OK. A jeśli to nudni, szarzy Kowalscy mają przewagę liczebną? Wtedy już twórcy muszą zacząć się bronić ogólnym konceptem, dobrze napisanym scenariuszem i przyzwoitym aktorstwem. I na ogół się nie bronią.

Pomysł na nową „Godzillę”, ujmując temat w wielkim skrócie, był właściwy. Naukowcy odkopali wielkie, złowrogie Coś w Kokonie. Coś się wykluło i zaczęło zjadać elektrownie atomowe. Szybko się okazało, iż broń konwencjonalna Cosia się nie ima i ludzkość ma już tylko jedną szansę na przetrwanie. Cała nasza nadzieja w tym, że pojawienie się wielkich potworów z bagien wybudzi ze snu przedwiecznego Króla Potworów, który przyjdzie żuć gumę balonową i przywracać równowagę we wszechświecie.

Wszystko pięknie – przypuszczam, że fani kina pulpowego właśnie załopotali z radości rzęsami. Ale!

Niestety, seans „Godzilli” był dla mnie smutną powtórką jeszcze smutniejszej przygody z „Transformers 3”. Wtedy miałem ochotę na walkę Autobotów z Decepticonami i nieszczególnie interesowały mnie jakiś wstawki fabularne z udziałem ludzi. Z bólem serca musiałem jednak stwierdzić, iż nie był to film o odwiecznej wojnie wielkich robotów, a o tym, czy Shia LaBeouf dostanie pracę, czy jednak tej pracy nie dostanie. Z „Godzillą” sytuacja ma się podobnie. Owszem, sporadycznie można nacieszyć oczy Królem Potworów, ale co do zasady śledzimy losy Smutnego Japońskiego Naukowca i Oszalałego z Rozpaczy Ojca, zaś pierwsze skrzypce gra Zblazowany Syn, Ponieważ Inne Wyrazy Twarzy Były Już Zajęte. Fabuła jest suplementowana też Zapłakaną Żoną i Małym Chłopcem.

Nie zrozumcie mnie źle, z otwartymi ramionami przyjąłbym sprawnie nakręcony dramat obyczajowy, dla którego tłem jest walka potworów-gigantów. I mam nadzieję, że dożyję dnia, kiedy ktoś stworzy takie cudo, przy którym jednocześnie będę płakał nad losem głównego bohatera i, z wyrzutami sumienia, podziwiał starcie niszczycielskich sił, nie mających szacunku dla kruchego, ludzkiego życia. Do tego trzeba jednak kunsztu i maestrii – na początek lepiej wziąć łatwiejsze tematy na warsztat i nie przesadzać z nadmiernie rozbudowaną fabułą. I w drugą stronę: gdyby „Godzilla” zapewniała widowiskową rozrywkę przez większą część trwania seansu, w ogóle nie zawracałbym sobie głowy takimi detalami, jak wyliczanie stereotypowo skonstruowanych bohaterów. Niestety, w filmie, który został dostarczony do kin, zetknął się i brak akcji, i sztampowe scenopisarstwo, co jest kombinacją ze wszech miar złą.

W tym zakresie „Godzilla” dostarczyła mi jednego z największych zawodów ostatnich lat. Pal licho, że losy „bohaterów ludzkich” dostały więcej uwagi niż bym tego chciał od „monster movie”. Najgorsze było to, że za każdym razem, gdy już zaczynała się walka, reżyser zmieniał ujęcie. Gdy miało dojść do premierowego starcia Godzilli z Pterodaktylozaurem po pierwszym ciosie nastąpiło szybkie cięcie i przejście do losów Małego Chłopca. Drugie starcie? Już się za siebie brali, kiedy przed Zapłakaną Żoną zatrzasnęły się drzwi schronu. Ja rozumiem, że wrażliwej niewiasty nie można wystawiać na takie widoki – ale mnie można! Myślałem, że trzeci raz twórcy mi takiego numeru nie wytną, ale myliłem się i plan akcji szybko przeszedł z miejskiej zadymy do majestatycznego ujęcia zwierzaka z rodziny psowatych, dumającego sobie nad rzeką, w ciszy i spokoju.

Gdy już w końcu doszło do finałowej walki, którą twórcy z bólem serca mimo wszystko musieli nakręcić i pokazać, wyglądała ona naprawdę przyzwoicie. Nigdzie blisko „Pacific Rim”, ale było dobrze. W finale filmu w końcu pojawiły się warte uwagi sceny, jak na przykład skok ze spadochronami w samo centrum akcji (o, i takie sceny z „bohaterami ludzkimi” w „monster movie” chce się oglądać!). Nie osłodziło to mojego kinematograficznego smutku, ale przynajmniej było na czym oko zawiesić.

Na koniec ważna adnotacja. Ja „Godzilli” zdecydowanie nie polecam, ale przejrzałem sobie z ciekawości Metacritic oraz IMDB. I wychodzi na to, że… w przeważającej większości film się ludziom spodobał. I to przynajmniej tak bardzo jak „Pacific Rim”. Cóż, jeśli o mnie chodzi, „Pacific Rim” stawiam za przykład tego, jak się robi wysokobudżetowe „monster movie”, zaś „Godzillę” umieściłbym w okolicy drugiego końca skali. Inna sprawa, że w przypadku filmu Guillermo del Toro byłem chyba w mniejszości widzów i dało się słyszeć głośne narzekania na ten obraz. Możliwe, że w przypadku nowego wcielenia Króla Potworów też, po prostu, znalazłem się w jakiejś niszy.