Far Cry 3 – Rajska wyspa, gdzie krew tryska

Są takie gry, po których ukończeniu nigdy już nie spojrzycie tak samo na dany gatunek. Istnieją takie tytuły, które w myślach graczy stają się po prostu jednostką miary. Jedne z najpopularniejszych, uznawanych przez większość ludzi przykładów to Baldur’s Gate i jego znaczenie dla cRPG, Diablo jako wzór hack’n’slasha i pierwszy Crysis w roli graficznego benchmarku. Do mojej prywatnej listy dołączyła kilka miesięcy temu jeszcze jedna pozycja: Far Cry 3.

Przyznaję się bez bicia – po skończeniu przygody na rajskiej wyspie, miałem problem usiąść do kampanii w kolejnym z rzędu Call of Duty. Tak jak wcześniej przechodziłem te naciągane, miałkie scenariusze bez szybkiego zniechęcenia, tak ostatniej części już nie przełknąłem zbyt gładko (a nie przełknąłbym w ogóle, gdybym nie musiał recenzować). Zaś przy kampanii z bodaj trzeciego Battlefielda wytrzymałem może z pół misji. Wszystko przez to, że Far Cry 3 przypomniał mi, iż dobry shooter z przyjemną fabułą nie musi być jednocześnie liniową strzelnicą.

Wcielamy się w Jasona – jednego z licznych, bananowych dzieciaków, które przyjechały spędzić swój urlop na rajskiej wyspie, żując gumę i pijąc kawę ze Starbunia. Jak można się domyślić, ciągłe robienie sobie fotek na Instragrama mocno zezłościło część tubylców, będących ciągle na etapie Nokii 3310. Grupa autochtonów, pod przywództwem obrzydliwie charyzmatycznego, nawiedzającego mnie w nocnych koszmarach Vaasa postanowiła ich pojmać i zmienić w swój fundusz powierniczy. Oczywiście, nie byłoby w co grać, gdyby komuś nie udało się uciec – w tym wypadku jest to właśnie wspomniany Jason.

W ten sposób zaczyna się wielka przygoda żółtodzioba, zmuszonego przez życie do oszlifowania swoich klejnotów rodzinnych. Balansując na krawędzi realizmu i mistycyzmu, Jason będzie musiał się nauczyć zabijać, by samemu przeżyć. Wraz z powiększaniem swojego kapitału społecznego, będzie rosła jego ranga wśród przedstawicieli lokalnego ruchu oporu. W parze z tym będą szły też nowe umiejętności i nowe zabawki.

I o ile mnogość tych drugich jest aktualnie w shooterach codziennością, o tyle o prawdziwą różnorodność umiejętności wcale tak łatwo nie jest. Masę mamy strzelanek, w których dostępny arsenał mógłby zapełnić nie jeden i nie dwa kontenery na frachtowcu. Ale pierwszy raz od… od… od nie pamiętam kiedy autentycznie cieszyłem się z bardzo wielu nowo nabytych technik zabijania. Zaczynało się od niewinnych zabaw z nożem, by z czasem dojść do naprawdę zaskakujących swoją finezją kombinacji. Moim zdecydowanym ulubieńcem było sztyletowanie od tyłu, połączone z natychmiastową kradzieżą noża od naszej ofiary i rzuceniem go w kolejnego nieszczęśnika. Dynamika tego ruchu była tak cudowna, że nie mogłem się nadziwić, ile jeszcze można wycisnąć ciekawych rzeczy z pierwszoosobowej strzelanki. A to tylko jeden z mnogich przykładów!

To jest właśnie drugi, obok scenariusza, czynnik, który tak mi się w Far Cry 3 podobał. Wielka wolność połączona z pełną dowolnością w zakresie osiągania celu. Jednym z zadań pobocznych w grze jest przejmowanie umocnień wroga – a podejść do tego tematu można na bardzo wiele sposobów. W szczególności od połowy gry, gdy mamy dostępne już wszystkie kluczowe zabawki. Tu z kolei moim faworytem był strój spadochroniarski, który umożliwiał szybowanie. Wspinałem się na możliwie wysokie wzniesienie i rozpoczynałem lot, ciesząc się widokami (wrażenia płynące z zabawy tym bajerem były wręcz nieziemskie). Gdy byłem już nad celem, wchodziłem w fazę pikowania, by tuż nad obozem otworzyć spadochron i, zaraz po wylądowaniu, rozbroić system alarmowy, umożliwiający wezwanie wsparcia. Później była już tylko śmierć i pożoga.

Czasem nachodziło mnie jednak na spokojniejsze rozwiązania – wtedy eliminowałem po cichu kolejnych wrogów, korzystając z kuszy, noża i wszystkiego, na czym dało się zamontować tłumik. W ramach rozrywki otwierałem klatki z dzikimi zwierzętami, które najpierw mogły się zemścić na swoich niedoszłych oprawcach, by następnie ewoluować do swej najwyższej formy: nowego portfela bądź kołczanu.

W przerwach od zabijania i podążania fabularnym szlakiem, z wielką przyjemnością udawałem się na polowania na grubego zwierza, wypełniałem pomniejsze zadania, szukałem ciekawostek i rozmaitych znajdziek. Wyspa, będąca teatrem działań, została zaprojektowana we wszystkich tych zakresach wprost wyśmienicie! Twórcy doskonale dobrali proporcje wszystkich powyższych aktywności, dzięki czemu nigdy nie czułem się wybity z fabularnego rytmu, ale też miałem masę rzeczy do roboty, gdy nachodziła mnie chętka na odskocznię.

Wszystko to zostało okraszone świetnym aktorstwem tam, gdzie jakość scenariusza na to pozwalała, oraz obłędną grafiką. Co się jednak tyczy jakości rzeczonego scenariusza. Jako się rzekło, sama fabuła jest prowadzona świetnie, a nasze nemezis jest odegrane wybornie. Ale! Tak, jest tu pewne jedno, smutne ale. Otóż, nie wszyscy bohaterowie zostali ciekawie zarysowani, a część osób, które musiałem uratować, najchętniej bym zabił i przerobił na nową kaburę. Podobanie jak w najnowszym Tomb Raiderze, tak i tu obsada pomocnicza jest bodaj najsłabszym elementem rozgrywki.

Jako się rzekło we wstępie, Far Cry 3 jest grą, która popsuła mi odbiór wielu innych shooterów. Przez wspaniałą równowagę między elementami rozgrywki, mam problem patrzeć na tytułu, które składają się w 80% z nudnych skryptów (oczywiście, takie gry można byłoby jeszcze uratować tworzeniem skryptów nie-nudnych). Dziecko Ubi Softu jest też kolejnym przykładem na to, że zadania poboczne i znajdzki mogą być przyjemnym urozmaiceniem rozgrywki, a nie tanim chwytem na przedłużenie „zabawy” dla ludzi żądnych pucharków. Szczerze mówiąc, jakość FC3 sprawiła, że jednym z najbardziej wyczekiwanych tytułów nowej generacji jest teraz dla mnie… Far Cry z numerem cztery.

PS: Do platyny brakuje mi już tylko ukończenia dwóch misji co-opowych. Będę musiał do nich w końcu wrócić. :-]