Fantastyczna Czwórka: Uzasadniona interwencja – Fabularne burdello boom boom

Pisząc tekst o „Niepojętym”, czyli poprzednim tomie przygód marvelowskiej rodziny z Wielkiej Kolekcji, miałem okazję zaznaczyć, że Fantastyczna Czwórka nie jest szczególnie blisko centrum moich komiksowych zainteresować. Sam tom jednak nie pchnął owej drużyny w żadną stronę – miał i mocne, i słabe strony, a że te się w miarę równoważyły, to moje zainteresowanie FF ani się nie zwiększyło, ani nie zmalało. Cóż, tak jak bezboleśnie łyknąłem „Niepojęte”, tak przy „Uzasadnionej interwencji” prawie się udławiłem.

Warto zaznaczyć, że omawiany tom jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z „Niepojętego”, co w Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela aż tak często się nie zdarza. Jeśli Was więc ten temat ciekawi, zachęcam do sięgnięcia najpierw po poprzedni tekst – ekipa twórcza się w tym czasie nie zmieniła, więc w praktycznie wszystkich aspektach mówimy o pełnej ciągłości. Akcja przenosi nas do Latverii, gdzie Reed Richards postanawia się ostatecznie rozprawić z dziedzictwem teoretycznie martwego Doktora Dooma. Ot, na wszelki wypadek, gdyby owa teoria jednak w praktyce się nie sprawdziła, a zainteresowany swoim zmartwychwstaniem Victor faktycznie by powrócił do świata żywych.

Co tu wiele mówić, Reedowi w międzyczasie trochę puszcza i do osiągnięcia swojego celu wykorzystuje coraz bardziej radykalne narzędzia. Zostaje nowym władcą Latverii, zaś część arsenału Dooma przejmuje i wykorzystuje do własnych potrzeb, zamiast po prostu go złomować. Oczywiście, wywiera to wpływ na całą rodzinę, która jest już w tym momencie na granicy rozpadu. W między czasie komuś się nawet ginie, ale… szczegóły poznacie już sami, jeśli chwycicie się za komiks.

Widzę już, że zarys fabularny nie wyszedł mi tak zniechęcająco, jak miałem to w planach. Cóż, w takim razie wyłożę kawę na ławę: w „Uzasadnionej interwencji” panuje jeden wielki b…ałagan. Choć linia fabularna wydaje się mieć w miarę jednolitą konstrukcję, wydarzenia zmieniają się jak w kalejdoskopie, osiągając czasem prędkość komiksowego światła. Dosłownie w ciągu dwóch-trzech kadrów zagadka absolutnie nierozwiązywalna zostaje, rzecz jasna, nierozwiązana. Bohaterowie umierają i zmartwychwstają, zaś w sam proces zostały nawet zaangażowane siły wyższe – w sposób tak bełkotliwy, że miałem ochotę wyjść z siebie i stanąć obok, gdy to czytałem. Efekt jest taki, że wszystko, co się działo w „Uzasadnionej interwencji”, robiło na mnie wrażenie kompletnie nieistotnego. Ponieważ i tak zaraz się przecież zmieniało.