Fantastyczna Czwórka: Niepojęte – Faktycznie, pojąć ciężko

Przygody tak zwanej Pierwszej Rodziny Marvela to ten element dorobku Domu Pomysłów, na którym się kompletnie nie wyznaję. Jeden z wielu takich elementów, muszę dodać, by być uczciwym. Reeda Richardsa wraz z krewnymi i kolegami kojarzę z dwóch kiepskich filmów kinowych, które wiele osób uważa chyba wręcz za abominacje. Jego radosna choć lekko nadęta kompania przewijała mi się też w różnych innych komikach, ale nigdy nie czytałem niczego poświęconego stricte im. Ponownie dzięki Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela udało mi się wypełnić tę lukę.

Moje zainteresowanie „Niepojętym” szybko wzrosło, gdy dowiedziałem się, że osią intrygi będzie Doktor Zagłada (mam przed sobą świetlaną przyszłość tłumacza filmów kinowych). Chciałem właśnie się brać do streszczania wstępu do serii, aby tradycyjnie móc choć pobieżnie zarysować, z czym czytelnik będzie miał do czynienia. I muszę tu uczciwie przyznać, iż w przypadku „Niepojętego” ciężko jest to zrobić. Akcja rozwija się tak szybko i dzieje się tak wiele, że praktycznie wszystko, co napiszę będzie większym bądź mniejszym spoilerem. Starczy może więc, że powiem, iż największy wróg Fantastycznego Kwartetu postanawia zbratać się bliżej z magią, by móc poigrać z naukowym sposobem myślenia Reeda z domu Richards.

Wartko płynąca akcja jest w przypadku tej opowieści równocześnie atutem jak i wadą. Z jedne strony twórcy uzyskali efekt pulpowego czytadła tramwajowego na poziomie podobnym do „Planet Hulk”. Czyli jest szybko, widowiskowo i wszystko wybucha. Nie brakuje dramatycznych scen i ciągłych zwrotów fabularnych. Ale! W przeciwieństwie do przygód Zielonego Giganta, miałem wrażenie, że Mark Waid miał w kontekście Pierwszej Rodziny kilka naprawdę ciekawych pomysłów, przy których zatrzymałbym się chętniej na dłużej. „Planet Hulk” zyskiwało na szybkim rozwoju akcji, zaś „Niepojęte” szybko zaczęło na nim tracić. Zamiast wycisnąć jak najwięcej soku z każdego ciekawego pomysłu, kolejne koncepcje szybko były rozwiązywane i porzucane na rzecz lawinowego przyśpieszenia tempa.

W tym kontekście zawodzi niestety również oprawa wizualna, która bardziej by pasowała do spokojniejszego rozwoju wydarzeń. Kresce Wieringo i Jonesa brakowało odpowiednio wysokiego współczynnika epickości, przez co obrazowane przez nich wydarzenia często nie robiły większego wrażenia, mimo że narracja sugerowała coś wyraźnie przeciwnego. Nie mogę powiedzieć, że ich  lekko karykaturalna kreska, kojarząca mi się z animacjami z lat 90-tych, mi się nie podobała, ale na pewno nie współgrała mi z tonem historii.

Szczerze mówiąc, mam nadzieję, że to nie jest najlepsza historia z Fantastyczną Czwórką w roli głównej. Jeśli tak, to wyraźnie nie mam czego dla siebie szukać w tym segmencie komiksów Marvela. Będę miał jeszcze jedną okazję się sprawdzić z tym tematem, gdy w WKKM pojawi się kontynuacja zaczętych w „Niepojętym” wątku. Do tego czasu sam najpewniej za nic innego związanego z Pierwszą Rodziną się nie złapię. Niestety, sam tytuł tego tomy mocno zgrywa mi się z niektórymi wyborami, których dokonało Hachette tworząc Kolekcję. Niepojęte jest dla mnie to, na jakiej podstawie część opowieści w ogóle trafia do tego zestawu.