DUFF – Odświeżający powrót szkolnej komedii

Choć od premiery „Wrednych dziewczyn” minęło już ponad dziesięć lat, do dziś miło wspominam ten seans. Trochę dlatego, że był to chyba temat mojej pierwszej w życiu filmowej recenzji. Albo przynajmniej jeden z pierwszych. A po części dlatego, że wtedy się przekonałem, iż… w sumie lubię takie komedie. Skonstruowane według banalnego wzorca, oparte na obowiązkowych schematach i z przesłaniem prostym jak konstrukcja cepa. Sęk w tym, że gdy do tej mało złożonej mieszanki dorzuciło się przyzwoite aktorstwo i sprawnie napisane dialogi, okazywało się, że to przyjemna, niezobowiązująca zabawa. A w przypadku „DUFF” też bardzo aktualna.

Główna bohaterka jest tytułowym DUFF-em w swojej grupie, czyli Designated Ugly Fat Friend. Innymi słowy, jest tą osobą, do której reszta się porównuje, by poczuć się lepiej. Sęk w tym, że choć Bianca nie należy do atrakcyjnych, to na pewno nie jest głupia. Gdy tylko zdaje sobie sprawę ze swojej sytuacji społecznej, postanawia odwrócić role. W tym celu udaje się po nauki do eksperta od więzi społecznych… kapitana lokalnej drużyny futbolowej.

Tak, wiem, w tym filmie nie ma niczego ambitnego ani odkrywczego i pewnie część z Was może się dziwić, że w ogóle takie rzeczy oglądam. Nic nie poradzę, to jest chyba jedna z moich „guilty pleasures”, zaraz obok filmów o zombie-borsukach*. Co więcej, trailer „DUFF” dawał mi nadzieję na jedną z tych produkcji, w których jako tako zgadzał się hajs, dzięki czemu i dialogi napisał ktoś, kto widział na oczy alfabet nie po raz pierwszy, i aktorzy zostali dobrani adekwatnie do ról. I, szczęśliwie dla mnie, rzeczywistość potwierdziła te przypuszczenia.

Podczas seansu z całkiem przyzwoitą regularnością wybuchałem śmiechem, czy to ze względu na świetnie prowadzone wymiany zdań, czy to humor sytuacyjny. W „DUFF” nie zabrakło też ciekawego, nienachalnego łamania niektórych konwencji – związanych na przykład z konstrukcją postaci. I choć mamy tu typową, podłą królową balu, nie brakuje też bohaterów napisanych ze swadą i pomysłem. Szczególnie polubiłem w tym przypadku wspomnianego kapitana drużyny futbolowej, który jest typowym mięśniakiem tylko z pozoru. Na szczęście, nie jest też kompletnym przeciwieństwem typowego mięśniaka, a po prostu bardzo zgrabnie dobranym zestawem elementów z obu grup.

Na deser jeszcze jedna ciekawostka – rolę przytaczanego już kilka razy kapitana drużyny futbolowej gra Robbie Amell. Kojarzycie nazwisko? To brat Stephena Amella, czyli… Olivera Queena z serialu „Arrow”. I, szczerze mówiąc, dużo bardziej polubiłem młodszego z Amellów. Robbie zbliża się powoli do epickiej muskulatury swojego brata, ale gra całkiem przyjemnie i dużo, dużo lżej. Za każdym razem, kiedy na planie serialu pojawia się Stephen, gdzieś na świecie kłamstwo zabija czyjąś matkę. A gdy wchodzi Robbie, na twarzy pojawia się po prostu uśmiech i nikomu nie dzieje się krzywda. Chętnie będę obserwował jego dalsze aktorskie losy.

*OK, jeszcze nie widziałem „Zombeavers” , ale już wiem, że mi się podoba. Sam film czeka na swoją kolej na następnym maratonie z Heroes of Might and Magic III.