Dragon's Crown – Niekompatybilne z kozami

Dragon’s Crown było jedną z tych gier, które bardzo chciałem poznać. Interesowało mnie do tego stopnia, że nawet rozważałem zakup w okolicy premiery, a nie zdarza mi się to szczególnie często. Ostatecznie jednak się wstrzymałem, by… cieszyć się jak małe dziecko kilka miesięcy później, gdy gra trafiła do abonamentu PS Plus. Jak się okazało, tym razem dzięki tej usłudze nie tylko oszczędziłem pieniądze, ale też… oszczędziłem sobie zawodu.

Po Dragon’s Crown spodziewałem się takiego Golden Axe’a na sterydach. Nie pamiętacie Golden Axe’a? OK, inaczej. Miałem ochotę na hack’n’slasha w stylu Mario Bros., czyli „chodzonego” z lewo na prawo. Czasy świetności takich tytułów w dużej mierze przeminęły, ale czasem pojawiają się rozmaite perełki. Zaś Dragon’s Crown zapowiadało się na ucztę dla fanów gatunku, dając nam wszystko to, co lubimy, tyle że w zatrważających ilościach i w pięknej oprawie. I o ile cudna grafika faktycznie złapała mnie za serce, o tyle od nadmiaru wielu pozostałych elementów po prostu rozbolała mnie głowa.

Pierwsze zaskoczenie przeżyłem, gdy się okazało, że gra jest bardzo mocno zbalansowana pod czterech graczy. Do tego stopnia, że jeżeli Waszym ulubionym memem jest „forever alone”, to możecie zatrudnić komputerowych NPC w roli kolegów do bitki. Owszem, można też poszczególne lochy przechodzić samemu, ale gra nie dostosowuje się wtedy do zmiany sił – wszystko jest tak samo, tylko mniejsza siła ognia znajduje się po stronie dobra. Dlatego granie w pełnym składzie jest bardzo wskazane. Z tego powodu bardzo szybko doszedłem do zaskoczenia numer dwa.

Otóż, na ekranie panuje jeden wielki b… dom uciech. Szczególnie jest to odczuwalne, gdy w drużynie jest jedna lub więcej postaci czarujących (a na ogół tak się dzieje). Notorycznie nie wiedziałem, czy deszcz ognia, który właśnie spadł na ziemie, to fireball od koleżeńskiego maga, czy może jednak bombardowanie dywanowe od szamana goblinów. Ba, często nawet nie mogłem wypatrzyć, gdzie znajduje się moja postać, gdyż mała, czerwona strzałka, która powinna mi to zadanie ułatwić, dawno chyba już spłonęła.

Mimo tych problemów, każdy loch na normalnym poziomie trudności z reguły kończy się zwycięstwem – m.in. dlatego, że NPC mogą zająć się brudną robotą w imieniu gracza. Tu dochodzimy do jakże miłego podziwiania łupów i… ponownie, zostałem zaatakowany przez nadmiar elementów interface’u, których nie rozumiałem. I tu uczciwie przyznaję – minęło kilka wypraw do lochów i już wiedziałem, co jest do czego. Umiałem wskrzeszać towarzyszy, identyfikować przedmioty, w miarę rozumiałem ich statystyki i jako tako pojąłem zasady zarządzania ekwipunkiem. Sęk w tym, że to są rzeczy, które powinny być oczywiste, a przy tym projekcie „międzymordzia” wcale nie były. Jestem ciekawy, ile funkcji przez to przegapiłem.

Z rzeczy, które szybko rzuciły mi się w oczy, na deser zostawiłem jeszcze jedną – sterowanie. Sidescrollerowe bijatyki z reguły mają dosyć sztywny model kontroli nad bohaterami – taki urok tego gatunku. Kiedy jednak twórcy wzięli się za tuningownie klasyki, zrobili to, co z innymi elementami – dodali dużo, dużo więcej. Dużo, dużo więcej sztywności w tym wypadku. Ile to razy zrobiłem wślizg opancerzonym buciorem zamiast kroku „w dół” planszy, nie potrafię nawet zliczyć. To samo z przemieszczaniem się w – umowną – górę. Często, zamiast się przesunąć, wykonywałem atak z wyskoku. I tak dalej – walczenie z niektórymi przeciwnikami bywało przez to dosyć uporczywe.

To są jednak problemy, przez które można przebrnąć i się z nimi oswoić, jeśli gra jest tego warta. W szczególności, że w wielu zakresach w Dragon’s Crown nie brakuje treści. Klas jest kilka i wszystkie są naprawdę różnorodne – opanowanie ich zajęłoby każdemu graczowi naprawdę sporo czasu. To samo tyczy się sprzętu, umiejętności, zadań i rozmaitych sekretów porozrzucanych po lochach. Sęk w tym, że mnie Dragon’s Crown po prostu szybko znudziło, mimo tego że rzeczy do roboty miałem jeszcze cało multum.

Osobiście, problemu upatruję się w ubogiej palecie map. Przez większość czasu siedzimy w jednym z dziewięciu naprawdę małych lochów, które już przy drugim podejściu mogą się opatrzyć. Do tego większość wrogów w przeważającej mierze funkcjonuje na dokładnie takiej samej zasadzie i tylko wygląd im się zmienia. Monotonia dopadła mnie niesamowicie szybko, w szczególności, gdy trafiałem na loch z jakimś oskryptowanym wydarzeniem, które nie tworzyło żadnego wyzwania i tylko wszystko rozciągało w czasie. I weźcie pod uwagę, że o monotonii pisze gość, który godziny farmił w Diablo III. A do Dragon’s Crown starczyło mi weny tylko na jedno pełne przejście trybu fabularnego i na tym moja przygoda się skończyła.

Jedynej prawdziwej zalety tego tytułu upatruję w oprawie audiowizualnej, która jest wprost wyśmienita, w szczególności, jeśli komuś przypadnie do gustu klimat mrocznego połączonego z lekką karykaturalnością postaci. Na tym jednak moja prywatna lista plusów się po prostu… kończy. Po zabiciu „end-bossa” nie wyobrażałem sobie, że do Dragon’s Crown miałbym podejść jeszcze raz – czy to na wyższym poziomie trudności, czy inną postacią. Jeśli więc macie ochotę na tego typu hack’n’slasha, to koniecznie najpierw sprawdźcie demo i przejdźcie je parę razy. W przeciwnym wypadku, możecie mocno żałować wydanych pieniędzy.