Devil May Cry – Jeśli nie znałeś oryginału, to…?

Rzecz z remake’ami ma to do siebie, że potrafią wkurzyć najróżniejsze grupy odbiorców. Szczególnie trudni do zaspokojenia są fani oryginału – żeby tych zadowolić, trzeba na ogół wykonać odmianę pompki z filmu „Tenacious D”. A i tak nie będzie się miało gwarancji sukcesu. Trzymając się zbyt mocno oryginału, można zresztą przestraszyć nowych odbiorców, którzy nie wyłożą kasy na stół z przyczyn nostalgicznych. Czasem się też zdarza, że ludzie nowi w temacie są takim reamke’iem całkiem-całkiem zadowoleni, kiedy równocześnie tabuny najbardziej ortodoksyjnych fanów podcinają sobie synchronicznie żyły wzdłuż, nie w poprzek. Jak mi się zdaje, właśnie ostatnia z opcji pasuje na opis losu, jaki spotkał Devil May Cry.

Od razu dodam, że w moim przypadku mamy do czynienia z ostatnią opcją. Głupio mi, ale Dantego wcześniej osobiście nie poznałem. Jako że cała trylogia została wydana w HD, może wreszcie coś z tym fantem zrobię. Zaś nowa iteracja DmC (nie mylić z Detroit Metal City) została dodana do Playstation Plus, więc nie miałem powodu, by jej nie ograć. I bawiłem się naprawdę bardzo dobrze, biorąc pod uwagę absolutny brak oczekiwań.

Fabularnie mamy do czynienia z Japonią. I nie chodzi o to, że akcja ma miejsce w Japonii, ponieważ nie ma. Chodzi mi bardziej o stan umysłu, o pokręcenie wątków, o dziwaczność konceptów – wszystkie te czynniki jednoznacznie kojarzą mi się z Krajem Kwitnących Macek. Dante w dosyć nieciekawych okolicznościach dowiaduje się, że ma brata. I że rodziców miał mocno nie z tej ziemi. Ojciec był demonem, matka aniołem i zachciało im się „Romea i Julii”. A teraz tylko ich dzieci mogą powstrzymać lokalną odmianę szatana od przejęcia kontroli nad światem.

Tego typu gry zawsze dzieliły się w mojej głowie na dwie grupy – na slashery i Slashery. Tak, to ta typowa różnica, kiedy w drugim przypadku nazwę pisze się z wielkiej litery. Te pierwsze to po prostu urocze, „chodzone naparzanki”, gdzie na ogół ma się lekki i mocny atak oraz kilka kombinacji tychże. Twórcy nie przykładali się za bardzo do balansowania umiejętności, a wyzwanie na wyższych poziomach trudności polega na ogół na tym, że sterowanie można potłuc o kant tyłka, zaś bohater składa się na dwa strzały. To pierwsza kategoria. Druga charakteryzuje się tym, że twórcy postawili sobie za punkt honoru przetestować umiejętności gracza w uczciwej walce. I takie właśnie było w moim odczuciu DmC.

Wachlarz ruchów jest wręcz niesamowicie rozbudowany, głównie za sprawą kilku różnych rodzajów broni, między którymi możemy niezwykle płynnie przełączać się nawet w ramach jednej kombinacji. Poznanie umiejętności wrogów jest kluczowe do przetrwania, a opanowanie uników i bloków jeszcze kluczo…wsze? Ani razu nie umarłem przez jakąś tanią zagrywkę, a każda z porażek była ewidentnie moją winą. Choć też trzeba przyznać, że na normalu nie było ich zbyt wiele. Z ciekawości zacząłem też ogrywać Devil May Cry na wyższych poziomach trudności i… jeśli ktoś szuka wyzwania na bardzo długie godziny, to właśnie tu je znajdzie.

Sam wymiękłem dosyć szybko. Z jednej strony miałbym satysfakcję z ukończenia w pełni tak trudnego tytułu, a z drugiej… w tym samym czasie mogłem ograć co najmniej kilka innych gier. Ze względu na ograniczenia czasowe zdecydowałem się jednak na tę drugą opcję.

Na koniec czuję się w obowiązku, by nawiązać jeszcze do kwestii jakości remake’u. Otóż, jako się rzekło, na pewno nie jestem specem od starej trylogii, ale samego głównego bohatera oczywiście znam. Ciężko być graczem przez całe życie i nie trafić nigdy na Dantego, nawet jeśli samemu nie ma się konsoli. I, co tu wiele mówić, twórcy zdecydowali się na możliwie radykalne podejście do tworzenia restartu serii. Bardzo brutalnie odcięli się od przeszłości, trochę sobie nawet z niej żartując i… rozumiem, że to rozeźliło fanów. W szczególności, że, jak się zdaje, nie deweloperzy zaoferowali nic lepszego od tego, co miała w sobie stara trójka, więc tym gorzej ten zabieg wypadł w oczach graczy.