Batman: Trybunał Sów – Batman, którego zawsze chciałem przeczytać

Kawał czasu temu wziąłem się za czytanie restartu uniwersum od DC Comics – innymi słowy, zabrałem się za serię „New 52”. Ze szczególnym naciskiem położonym na Batmana – próbowałem co prawda zainteresować się innymi bohaterami, ale nie za bardzo mi to wyszło. Natomiast opowieści o Mrocznym Rycerzu porwały mnie bez reszty. Niesamowicie podobały mi się pierwsze zeszyty „Detective Comics” i zaskakująco wczułem się w historię przedstawioną w serii „Batman & Robin”, mimo iż myślałem, że nigdy nie będę w stanie strawić tego duetu. Ale to inna seria pochłonęła mnie bez reszty. Ta, która nazywa się po prostu… „Batman”.
Pisałem już kiedyś o pierwszych trzech zeszytach pierwszego wątku fabularnego, który ostatecznie znany jest pod zbiorczą nazwą „Court of Owls”, a u nas, jako „Trybunał Sów”. Już wtedy niesamowicie podobało mi się to, jak duży nacisk został położony na fakt, iż Batman jest między innymi – a może przede wszystkim – najlepszym detektywem świata. Tak, potrafi spuścić łomot, nosi(ł) majtki na rajtuzach i ma fajne gadżety, ale, co najważniejsze, jest mistrzem dedukcji, takim zamaskowanym i lepiej dofinansowanym Sherlockiem Holmesem (z tak zabezpieczonym budżetem, że gdyby był opiumistą, nigdy nie byłby na głodzie). I to czuć przez cały wątek fabularny. Bruce Wayne, zastanawia się, analizuje i rozwikłuje intrygę, na którą się natknął, czy raczej: na którą „został natknięty”.

Jak się okazuje, Batman nie jest jedną osobą, która obserwuje Gotham, mając za sprzymierzeńca noc i cienie. Mroczny Rycerz trafia na trop organizacji, która niemal od zawsze pociągała za wszystkie ważne sznurki w mieście, mając też specjalne plany względem rodziny Wayne’ów. Ich zdaniem, Batman zdecydowanie nadużył gościnności w mieście i przyszła najwyższa pora, by się nim zająć. Wyeliminowanie go, to jedno. Najpierw chcą go jednak złamać. Powstaje jednak pytanie: czy Bruce Wayne jest kimś, kogo wolę tak łatwo złamać?
Fabuła wymyślona i przekształcona w scenariusz przez Scotta Snydera (nie mylić z Zackiem Snyderem) jest po prostu niesamowita – mam nadzieję, że udało mi się Was choć trochę zarazić moim entuzjazmem względem tej opowieści. Ale jak ma się sprawa z oprawą wizualną? Przyznaję, że tu moje uczucia są lekko mieszane, ale ogólnie pozytywne. Greg Capullo nie stworzył najbardziej bogatego Batmana w historii komiksów superbohaterskich – ta seria przegrywa graficznie w przedbiegach z pierwszymi zeszytami „Detective Comics”, jeśli o mnie chodzi. Ale z drugiej strony – stworzony przez niego klimat jest niemniej niesamowity od samej historii. Dlatego też, mimo że wiele paneli albo podobało mi się średnio, albo kompletnie mnie nie ruszało, całość uważam za świetnie współgrającą ze sobą i tym bardziej wartą uwagi.

Muszę jednak Wam zdradzić, że jedną uwagę do „Court of Owls” mam. Otóż… chyba nie do końca kupiłem zakończenie. Momentami miałem wrażenie, że to taka trochę groteskowa interpretacja „Opowieści wigilijnej”, ale, oczywiście, nic więcej Wam na ten temat napiszę, żeby przez przypadek nie zdradzić za dużo. Wydaje mi się, że to jedna z tych sytuacji, kiedy historia rozkręca się tak niesamowicie, że praktycznie żadne zakończenie nie byłoby w stanie w pełni usatysfakcjonować czytelnika. Co też, na swój sposób, świadczy o jakości tej serii.
PS: „Court of Owls” niedługo pojawi się też na polskim rynku pod wydawniczą banderą Egmontu, bodaj w dwóch tomach. Jeśli macie ochotę dobrze wydać pieniądze na komiks, to chyba bezpiecznie mogę polecić właśnie tę serię.
PS2: Na wszelki wypadek dodam – powyższy tekst dotyczy zeszytów „Batmana” z numerami od #1 do #12. Przy czym tom, który u nas wyszedł jako „Trybunał Sów” zawiera zeszyty, bodaj, od #1 do #7. Druga część, czyli od #8 do #12, w Stanach pojawiła się pod zbiorczym tytułem „City of Owls”, choć zeszytówki pierwotnie nie sugerowały takiej nazwy (zaś tom zbiorczy miał się nazywać po prostu „Court of Owls vol. 2”). Innymi słowy, można się pogubić. Tak czy siak, tekst traktuje o całym tymże wątku.