Avengers: Upadek Avengers – Chaos, wszędzie chaos

Przygody Avengersów w wersji komiksowej nigdy mnie za bardzo nie interesowały. Ile razy sięgnąłem po jakieś zeszyty, zawsze czułem się przytłoczony liczbą postaci i zależności między nimi. Skoro jednak „Disassembled” – tudzież po naszemu „Upadek Avengers” – zostało wydane w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela, to miałem nadzieję, że jest to opowieść nie wymagająca znajomości stu zeszytów wstecz. Co tu wiele mówić, myliłem się.

Brian Michael Bendis rzuca nas od razu w wir wydarzeń. Mniej więcej od trzeciej strony komiksu zaczynają się wybuchy, śmierć i pożoga. Patrząc na to z perspektywy osoby, która kompletnie nie zna takich postaci, jak Wasp czy Ant-Man, sytuacja wyglądała następująco: poznaję nowego bohatera, mija pięć stron, ów bohater już nie żyje. Miałem wrażenie, że gdyby ten komiks został zekranizowany, co drugą postać mógłby grać Sean Bean. Jak łatwo się domyślić, nie jest tajemnicą, że Avengersi są atakowani. I to, jakby się zdawało, przez wszystkich na raz. Jeden z ich kolegów powrócił między żywych najwyraźniej tylko po to, by eksplodować im na podjeździe. Chwile później Tony Stark był pijany na spotkaniu ONZ, mimo że nic nie pił, a na trawniku przed posesją wylądował dywizjon obcych. Natomiast centralny wątek całej intrygi jest godny co najmniej „Mody na sukces” w zakresie złożoności relacji między bohaterami. I to nie jest takie typowe przyrównanie do „Mody na sukces”, coby być zabawnym, o nie. Po prostu relacje między postaciami są tak złożone, rozbudowane i daleko idące, iż użyte wyżej porównanie po prostu idealnie oddaje sytuację, w jakiej zostaje postawiony czytelnik.

Szczerze mówiąc, sama zawiłość tego komiksu mi nie przeszkadza. Gdybym zaczął czytać jakąś serię komiksów od końca, sam bym był sobie winien, że nie rozumiem, o co chodzi. Sęk w tym, że każdy, kto chce spróbować swoich sił z Wielką Kolekcją Komiksów Marvela albo ma już nawet prenumeratę, zostaje, według mnie, wpuszczony w pułapkę. Jedyną frajda, jaką można mieć z tego komiksu, płynie z rewelacyjnej oprawy wizualnej. Fabuła zaś jest tak naprawdę nieobecna. To tylko skakanie od jednego wybuchu do kolejnego, z ciągłym dorzucaniem postaci żywych i martwych do skomplikowanego ciągu przyczynowo-skutkowego. Najgorzej jest wtedy, gdy postać, która dopiero co zaczęła brać udział w akcji, raczy wszystkich swoimi podejrzeniami na temat tożsamości sprawcy wszystkich nieszczęść – osoba niewtajemniczona może wtedy na ogół pominąć stronę czy dwie, ponieważ nic z nich nie wyniesie.

Gdybym dostał ten komiks w ramach prenumeraty, czułbym się chyba zawiedziony (w szczególności, że już kilka wcześniejszych tomów nie do końca zachwycało). Głównie chyba dlatego, że Hachette obiecało świetnie wyselekcjonowane komiksy, zaś w tym wypadku dostajemy historię, którą mało kto może się cieszyć. Co ciekawe, jak wynika z pozostałych informacji opublikowanych w tym tomie w ramach bonusu, „Upadek Avengers” został napisany po to, by trochę wyczyścić uniwersum. Cóż, udało się. Pytanie z perspektywy nowego czytelnika jednak brzmi – czy nie można było w takim razie dać pierwszego tomu „New Avengers”? Ponoć lektura dobra, a i skoro jest to początek nowej serii, rozgrywający się zaraz po „czyszczeniu uniwersum”, to pewnie i dla mniej wtajemniczonych stanowiłby dobry początek zabawy.

Muszę się tu jeszcze odnieść do wspomnianego uśmiercania postaci. Nie będę się odnosił do konkretnych przypadków, żeby nie psuć nikomu lektury, ale… tak się nie powinno robić. „Upadek Avengers” dostarczył mi przynajmniej trzy przykłady najgorzej napisanej śmierci superbohatera. Domyślam się, jaki żal musieli czuć ci czytelnicy, którzy na przykład czytali serię „Avengers” od początku i musieli patrzyć, jak ich ulubieńcy są dosłownie odstrzeliwani bez ładu i składu, ponieważ „scenarzyście tak było wygodnie”. Każde takie wydarzenie powinno być epickie, pompatyczne i, co najważniejsze, sensowne. Jeśli bohater umiera ot tak, ponieważ się potknął i wpadł twarzą w minę przeciwpiechotną, można sobie pomyśleć, że idol z dzieciństwa był zwykłym idiotą, a nie wzorem do naśladowania. Najwyraźniej Brian Michael Bendis z czasem sobie uświadomił, że o ile czasem trzeba trochę odchudzić uniwersum, o tyle trzeba to zrobić z głową i pomysłem. Opamiętanie przyszło, co prawda, dużo za późno, ale przynajmniej przyszło. Ciekawe, czy za 10 lat Dan Slott będzie potrafił to samo powiedzieć o swoim podejściu do Spider-Mana.

Na deser zostaje jedyny aspekt komiksu, którym można sobie otrzeć łzy – oprawa wizualna. Ta jest po prostu doskonała. Jej autorem jest Davind Finch, który aktualnie rysuje komiksy z serii „Batman: The Dark Knight” w ramach „DC New 52”. Co ciekawe, ich scenariusz też pozostawia wiele do życzenia, więc najwyraźniej pan Finch ma pecha przy doborze partnerów. Nie zmienia to jednak faktu, że jego kreska jest cudna, wyraźna i dopracowana. Na żadnym z kadrów nie poszedł na łatwiznę, żaden fragment jego ilustracji nie jest umowny czy niedokładny, zaś narysowane przez niego rozkładówki są po prostu piękne. Jeśli tak wygląda „New Avengers”, to trzeba się zastanowić, czy po nich nie sięgnąć. W szczególności, że ponoć scenarzysta się opamiętał…