Adwokat – Najgorszy dobry film, jaki widziałem

Co robicie, kiedy widzicie na jednym plakacie takie nazwiska, jak Cruz, Diaz, Fassbender, Bardem i Pitt? I do tego wiecie, że będą grali pod dyktando Ridleya Scotta? Do scenariusza – co prawda debiutującego w tej materii – Cormaca McCarthy’ego? Ja odruchowo kupuję bilet na seans, nie pytając o szczegóły. Nie obchodzi mnie, czy film będzie się nazywał „Adowkat”, czy może jednak „Siedzimy przy stole i jemy kluski”, ponieważ z taką obsadą mogę obejrzeć wszystko. Przecież to gwarancja co najmniej dobrego filmu. Prawda? PRAWDA?! No właśnie jednak nieprawda.

W teorii „Adwokat” jest… cóż, o adwokacie. Serio, główny bohater nie dostaje imienia, wszyscy do niego wołają „po zawodzie”. I możecie spokojnie opanować swój odruch doszukiwania się tu jakiejś symboliki – raczej jej nie ma. Wracając do głównego bohatera, w którego wcielił się Michael Fassbender. Postanawia on, iż życie prawnika jeżdżącego Bentleyem jest po prostu nudne i potrzebuje wrażeń, najlepiej nielegalnych, najlepiej w Meksyku. Dlatego zaczyna jeździć na rowerze bez kasku!

…a przynajmniej na dobre by wszystkim wyszło, gdyby tak wyglądała fabuła „Adwokata”. W rzeczywistości, nasz prawnik postanawia ryzykować znacznie bardziej, mimo że poznał już miłość swojego życia (jako że jest to Penelope Cruz, możemy chyba śmiało założyć, że jest też miłością życia przynajmniej kilku innych mężczyzn). Jak to zwykle bywa w takich sytuacjach, adwokat wpada w złe, niuchające kokę, pijące szampana z diamentami na sawannie towarzystwo, które szuka podniety w otwieraniu nocnych klubów i handlu narkotykami. W roli złych znajomych wystąpili oczywiście Diaz, Bardem i Pitt.

Tak film wygląda w teorii… Czyli w sumie nie jest źle, mamy tu potencjał, w szczególności, gdy się weźmie pod uwagę potencjał aktorski obsady. Teraz więc porozmawiajmy o tym, czym w rzeczywistości jest „Adwokat”. To bełkotliwe kino, w którym poszczególne sceny często nie mają ze sobą najmniejszego związku, zaś połowa ujęć wygląda jak materiał na ogół emitowany podczas napisów końcowych – tak dla żartu, że podczas kręcenia coś nie wyszło. Zamiast historii człowieka, który skręcił na złą drogę, dostajemy opowieść o meksykańskich dilerach, którzy przejadą przez kilka stanów szambiarką wypchaną po brzegi dragami, nie zwracając niczyjej uwagi. To film, w którym latynoscy ojcowie chrzestni najpierw zanudzą i bohaterów, i widzów długim traktatem filozoficznym o nieskończonej liczbie światów, po czym pójdą się zdrzemnąć. To film, w którym kolejne postaci tylko po to opowiadają sobie o jakichś mitycznych, wyrafinowanych sposobach morderstwa, by chwilę później ktoś w dokładnie taki sposób umarł. To film z intrygą tak przekombinowaną, że każda klatka taśmy krzyczy do widza, by uciekał, póki może. To film, który można otrzymać dokładnie wtedy, gdy ktoś chce być „jak Tarantino”, ale nie jest jak Tarantino.

Szczerze mówiąc, myślałem, że „Prometeusz” to wypadek przy pracy Ridleya Scotta – poprzeczka postawiona po prostu za wysoko. Po obejrzeniu „Adwokata”, zacząłem się zastanawiać, czy „Obcy” i „Gladiator” nie były przypadkiem darem od losu, ale… byłem gnany żalem za zmarnowany czas i pieniądze, a takie stwierdzenie byłoby bardzo nie uczciwe. Nie zmienia to jednak faktu, że nazwisko Scotta przestało być dla mnie powodem, by w ciemno iść do kina. Nie wiem, czy z wiekiem mu się coś zmieniło, czy ma po prostu złą passę, ale jego dwa ostatnie filmy nie nadają się do oglądania.

Jak w tytule, „Adwokat” to najgorszy film z tego typu obsadą, jaki widziałem. To powinien być automatycznie dobry obraz, co najmniej. A wyszło z tego bajoro absurdu, które ustanowiło dla mnie nowe dno w kategorii „wielkie nazwiska, wielcy aktorzy, wielka klapa”. To nie jest obraz zły – on jest zły z matematyczną dokładnością i osiąga w tym pewien niechlubny artyzm. Żałuję, że nie potrafię w pełni zobrazować Wam tego, z czym zetknąłem się w kinie, żebyście mogli z czystym sumieniem ominąć ten seans. A tak – pewnie część z Was obejrzy „Adwokata”, by po prostu wyrobić sobie zdanie, co całkowicie rozumiem.

Na koniec powiem jedno: uwierzcie mi, całe moje powyższe marudzenie to jest nic przy tym, jak dramatycznie zły jest ten film. Możliwe, że gdzieś w scenariuszu ukryty był głębszy sens. Możliwe, że „Adwokat” miał być przypowieścią albo szekspirowskim dramatem o chciwości. Możliwe też, że skrypt komuś upadł i pomieszały się strony, ale pracownikom na planie głupio było kwestionować racjonalność zdarzeń ponieważ autorem tekstu był przecież Cormac McCarthy. Mniej więcej co druga scena wzbudzała we mnie emocje, które zasługiwałyby na oddzielny elaborat. I wiem, że nie jestem sam, widzowie na sali kinowej też siedzieli w osłupieniu…