Legend – Hardy królem

Tom Hardy jest dla mnie aktorem, którego początkowo miałem problem skojarzyć z konkretnymi rolami, ale gdy już raz go zapamiętałem… cóż, wiem, że do końca życia go nie zapomnę. Początkowo nie rozumiałem, czemu tak ciężko przychodziło mi przywoływanie w pamięci jego twarzy. W końcu do mnie dotarło, że powód jest prosty – Hardy w każdej roli nie tylko wygląda inaczej, ale i jest kimś zupełnie innym. Gra całym sobą tak intensywnie, że nie byłem w stanie przyjąć do wiadomości, iż te wszystkie niesamowite kreacje należą do jednego aktora. Czemu o tym piszę? Ponieważ w „Legend” dostarczył kolejne dwie takie role. Na raz.
Tom Hardy wcielił się w braci Kray, bliźniaków. Ronnie jest jednoosobową armią – psychopatą, czerpiącym największą na świecie dumę z bycia prawdziwym gangsterem. Reggiemu gangsterka też dobrze leżała… dopóki nie został właścicielem kilku klubów i kasyna. Chętnie by wyszedł na „prostą”, która co prawda nie byłaby do końca legalna, ale już przynajmniej półlegalna. Sęk w tym, że, jako bliźniacy, bracia Kray są nierozłączni. Tym boleśniejszy będzie dla nich konflikt interesów.

„Legend” ma w sobie bardzo dużo z klasycznego filmu gangsterskiego, choć jednocześnie mocno uderza w nuty obyczajowe. Oprócz absolutnie nieziemskiego Toma Hardy’ego, świetnie zostały obsadzone dosłownie wszystkie role – od drugoplanowych do epizodycznych. Miło było mi zobaczyć pierwszy raz od czasów „Sucker Punch” Emily Browning, która w skórze dziewczyny gangstera czuła się najwyraźniej dobrze. W połączeniu z bardzo sprawnie napisanymi dialogami, „Legend” miało bardzo ciekawy klimat. Niestety, pogubiło się gdzieś przy konstrukcji samej treści.

Problem z „Legend” mam głównie taki, że nie czułem żadnego napięcia podczas seansu, mimo że sama fabuła aż prosiła się o podkręcenie emocji. Zresztą, nie brakowało ich przez pierwsze pół godziny, gdy bracia Kray dochodzili do władzy. Niestety, gdy już się do niej dobrali, władzę na filmem przejęły sentymentalne wątki, które są ciekawym dodatkiem do gangsterskiego życia, ale mam uczucie, że nie powinny go dominować. Z tego względu seans potrafił się niestety lekko dłużyć. Nieciekawa konstrukcja akcji była chyba tym bardziej odczuwalna przez tak wyraźny kontrast do rewelacyjnego aktorstwa. Było widać, że poszczególne elementy składowe „Legend” nie stoją na tej samej półce.

Ze względu na Toma Hardy’ego film na pewno warto obejrzeć. Absolutnie nie mogę powiedzieć, żebym żałował seansu, mimo że „Legend” jako całość mnie nie kupił. Obawiam się, że najbardziej się zawiodą ci, którzy – całkiem słusznie – mieli duże nadzieje związane z tą produkcją. Jeśli ktoś jednak ma ochotę na przyjemny klimat, dobre dialogi i, przede wszystkim, mistrzowskie aktorstwo, z kina wyjdzie w przyzwoitym nastroju.