Marsjanin – Historia oparta na faktach…?

Ridley Scott jest twórcą, któremu przestałem już jakiś czas temu ufać. Na jednej szali stoją genialne, wręcz klasyczne już dokonania, jak „Gladiator” czy „Alien”. Niestety, drugą stronę wagi skutecznie równoważą takie potworki, jak „Adwokat” lub „Prometeusz”. Dlatego też, wybierając się na „Marsjanina”, na nic się nie nastawiałem. Seans mógł być genialny, tragiczny lub – co się rzadziej Scottowi zdarza – gdzieś po środku. W którą stronę tym razem przechyliły się szale?

Matt Damon znów zawalił sprawę. Najpierw musiał go odbijać Tom Hanks w „Szeregowcu Ryanie”, później ugrzązł na odległej planecie w „Interstellar”, a teraz… cóż, najwyraźniej wyczyn z ostatniego filmu Christophera Nolana na tyle przypadł mu do gustu, że po raz drugi postanowił się spóźnić na powrotny prom kosmiczny na Ziemię i utknął na Marsie. Został kompletnie sam i musiał wymyślić sposób, by przetrwać na bezludnej planecie przez kolejnych parę lat, licząc na to, że na rodzimym globie ktoś o nim będzie jeszcze pamiętał i wyśle misję rachunkową.

W przeciwieństwie jednak do „Interstellar”, „Marsjanin” nie jest kinem drogi, nie ma trzeciego – ani nawet drugiego – dna, nie odwołuje się też do żadnych wyższych uczuć. Z pozoru może wyglądać na opowieść o kosmicznym Robinsonie Crusoe, o samotności ostatecznej, o rozpaczy i zwątpieniu. W rzeczywistości jest to jednak historia lekka, przyjemna i z silnymi akcentami humorystycznymi. „Marsjanin” przede wszystkim odpowiada na pytanie, co by było, gdyby MacGyver żył sam w kosmosie, miał siedem doktoratów i bardzo, ale to bardzo duży scyzoryk.

Nie ma w tym absolutnie nic złego. Wręcz przeciwnie – ta cudowna lekkość sprawia, że „Marsjanina” ogląda się niezwykle przyjemnie. Ale muszę też uczciwie przyznać, iż zabrakło mi tu choć odrobinę cięższego klimatu w przynajmniej kilku scenach. W szczególności, że Ridley Scott wyraźnie przemycał informacje o tym, jaki efekt na psychikę i ciało głównego bohatera miało życie na obcej planecie. Co więcej, właśnie owa lekkość bytu sprawiła, że film jako całość nie tworzył prawie żadnego napięcia – nawet tam, gdzie wyraźnie miało być ono obecne. Czas mijał tak przyjemnie i bezproblemowo, że ciężko było mi intensywniej przeżywać perypetie Matta Damona.

Choć zabrakło ciężaru, „Marsjanin” był zdecydowanie bogaty w wiarygodność. Co jest w sumie dosyć zaskakującym połączeniem dla mnie – nie myślałem, że film o charakterze raczej przygodowym, może mi aż tak podejść również pod kątem fantastyczno-naukowym. Jako osoba niewtajemniczona w arkana wyższej fizyki, czułem się prawie całkowicie przekonany do teorii naukowych, na których wspierały się poszczególne sceny. Natomiast pobieżne zaznajomienie się z internetowymi analizami podpowiedziało mi, iż podstawy naukowe „Marsjanina” faktycznie są niezgorsze.

Podczas lektury ciekawostek na temat filmu dowiedziałem się również, iż dla niektórych widzów najnowszy film Ridleya Scotta był… zbyt wiarygodny. Ponoć amerykańscy widzowie bardzo często dopytywali, czy film został oparty na faktach i bardzo dziwili się, gdy spotykali się z negatywną odpowiedzią. Nie za bardzo wiem, co na to powiedzieć. Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to że Scott odniósł najwyraźniej sukces na miarę „Wojny światów” Orsona Wellsa.