Resistance: Burning Skies – Przeciętność doskonała

W przypadku trudnej relacji miłosnej między PS Vitą a pierwszoosobowymi strzelankami zastosowanie znajduje poważnie zużyte powiedzonko „na bezrybiu i rak ryba”. Kusiło mnie ogranie jakiegoś bezstresowego symulatora faszerowania ołowiem, a że Killzone: Mercenary miałem już za sobą… w sumie jednym z nielicznych pozostałych tytułów okazał się być Resistance: Burning Skies. O serii o Ruchu Oporu przeciw najeźdźcom z kosmosu sporo słyszałem, ale styczności jeszcze nie miałem. Uznałem, że wersja na Vitę to dobry moment, żeby tę sytuację zmienić.

Szczerze mówiąc, jest to wręcz niesamowite, jak całą grę można zrecenzować dosłownie jednym wyrazem: przeciętność. W Burning Skies wszystko jest tak średnie, że na swój sposób ciężko mi było wyjść z podziwu dla twórców. Gdy tylko jakikolwiek element zaczynał pozytywnie odstawać, szybko był sprowadzony w dół. Jak to śpiewała Pidżama Porno: „Równo ścinać wszystkie głowy, wystające zza połowy”. Kontekst inny, ale sens się zgadza.

Fabuła jest absolutnie pretekstowa. Ot, obcy zaatakowali Ziemię i tylko dzielny strażak Sam czy inny John jest w stanie uratować ludzkość. OK, może nie tyle uratować, co stać się tym przystojnym bohaterem z plakatów, który zmobilizuje wszystkich do walki i większego poświęcenia. Najbardziej podobało mi się to, że twórcy koniecznie chcieli wpleść w swój scenariusz Obowiązkowy Wątek Miłosny. Niestety, chcieli również mieć Obowiązkowy Wątek z Poszukiwaniem Rodziny. Efekt był taki, że było trzeba ubić żonę głównego bohatera (ale oszczędzić córkę), żeby spokojnie mógł wzdychać do innej kobiecej postaci, skrojonej bardziej na wzór heroiny, która pomagała mu w walce przez cały czas trwania zabawy. Finał był… cóż, uroczy.

Pod kątem mechanicznym wszystko jest dosłownie OK. I to OK osiągnięte z matematyczną dokładnością – nie żadne tam „prawie OK” czy „trochę lepiej niż OK”. Jest w sam raz, i tyle. Garnitur uzbrojenia pięknie kopiuje wszystkie podstawowe schematy, które tak kochamy z innych gier FPS – jest shotgun, bazooka, karabin i tak dalej, i tak dalej. Każda z giwer ma obowiązkowy tryb alternatywny, do tego dochodzą tradycyjne granaty i możliwość wyjechania we wraży czerep z siekiery.

Co ciekawe, efekt tego wszystkiego jest taki, że Burning Skies tak jak nie jest dobre, nie jest też złe. Daje po prostu cztery do sześciu godzin strawnej rozrywki, jeśli ktoś od wieków nie grał w żadnego cokolwiek bardziej udanego FPS-a i czuje się wyposzczony. Jako że ja się tak właśnie czułem, bawiłem się przyjemnie i uczciwie mogę przyznać, że jeszcze chwilę bym przy Resistance posiał, tylko że… skończyło się równie szybko, co zaczęło. Nie nastawiajcie się na nic dłuższego od typowej kampanii z Call of Duty – wspomniane sześć godzin, to absolutne maksimum, jakie wyciśniecie z tego całkiem sympatycznego średniaka.