Szybcy i wściekli 7 – Wściekli w kosmosie

Seria filmów o ludziach zmieniających biegi 40 razy na ćwierć mili już dawno ewoluowała w kierunku, który z owymi wyścigami nie ma wiele wspólnego. Jeszcze trójka skupiała się stricte na samochodach (i była w moim rankingu jak dotąd na pierwszym miejscu), a później już było tylko… nie, nie napiszę gorzej, ponieważ nie o to do końca chodzi. Raczej: inaczej. Pomysły na samo ściganie się już się skończyły, za to zaczęły się pojawiać inne, coraz bardziej absurdalne koncepcje. Przemycanie narkotyków, kradzieże, chowanie się w Brazylii przed służbami porządkowymi etc.

Uczciwie to przyznaję, że „FF4” oraz „FF5” po prostu średnio przez to lubiłem. Nie dlatego, że nie było stricte toru wyścigowego, a bardziej dlatego, że twórcy próbowali udawać, że cała ta poplątana fabuła ma jeszcze sens. I się krygowali przy niektórych scenach, tworząc kino niby szalone, ale… jednak nie do końca. Przy okazji części szóstej miałem już uczucie, że powoli wszystkie kreatywne hamulce zaczynają puszczać. Był pościg za samolotem na pasie startowym długości połowy Europy, była walka z czołgiem, było skakanie z maski samochodu między pasmami autostrady, było szaleństwo. I teraz przyszła część siódma. Część siódma, która przestała już cokolwiek udawać i po prostu popłynęła.

Tu samochody pojawiają się absolutnie wszędzie, gdzie się tylko da. I tam, gdzie się nie da, również. Co najlepiej jest wyrzucić z samolotu w celu przejęcia wrogiego transportu? Zmodyfikowane samochody sportowe. Gdzie jest najlepiej zainstalować nowoczesny dysk, nie mający żadnego wyraźnego zastosowania? W pancernym super-samochodzie arabskiego szejka. Co jest znacznie fajniejsze od wyciągu linowego do poruszania się między dachami wieżowców? Proste, że zmodyfikowany, pancerny, super-arabski samochód sportowy. I końca tego typu odpowiedzi na podobne pytania nie widać.

Ba, to jest w film, w którym Dwayne „Rock” Johnson w ogóle się już nie ogranicza i kiedy widzi CKM-a, to bierze tego CKM-a. Ponieważ to Dwayne „Rock” Johnson – on robi takie rzeczy. Ten film jest tak twardy i męski, że Vin Diesel i Jason Statham nie zaczynają pojedynku od wymienienia się sierpowymi. Zamiast tego grają w tchórza – kto pierwszy zjedzie samochodem na bok, temu odpadną cojones, a wiatr przeznaczenia będzie je turlał po bezdrożach. Oczywiście, żaden nie zjeżdża i się wzajemnie taranują. Ponieważ to Vin Diesel i Jason Statham – oni robią takie rzeczy.

Właśnie, Jason Statham. Raz, że zaliczył chyba najbardziej epickie, filmowe wejście w historii swojej kariery. Początek seansu należał do niego i tylko do niego. Dwa, że później taki wejść było jeszcze z tuzin, a każde jego pojawienie się na ekranie wyglądało jak lekcja poglądowa „jak być twardym, żreć granaty i popijać napalmem”. Cud, miód, koktajle Mołotowa.

I jeszcze zostaje, oczywiście, Paul Walker. Paul Walker, o którym było wiadomo, że w tym filmie będzie miał miejsce szczególne. Przyznaję się uczciwie, nigdy nie byłem jego fanem, ale… widziałem z nim tyle różnych produkcji, że ostatecznie czułem do niego ciepłą, nostalgiczną sympatię. Dlatego też, kiedy przeczytałem o jego śmierci, zrobiło mi się trochę pusto przez chwilę. Starczy powiedzieć, że i twórcy, i wszyscy kluczowi aktorzy serii pożegnali go pięknie i ze smakiem. Bez przegięć, bez fajerwerków, ale za to z klasą. Można nawet śmiało powiedzieć: z klasą, której człowiek by się po takim seansie nie spodziewał. Ostatnie pięć minut „Szybkich 7” to jednocześnie jedyny spokojny moment w całej tej szalonej produkcji.

Jakoś tak mi się nie zeszło, by w tym wszystkim wspomnieć o fabule. Powód jest prosty: jest ona pretekstowa. Kiedyś Vin Diesel i Paul Walker nadepnęli na cień rzucony przez brata Jason Stathama, łamiąc tym samym święty kodeks bushido. Jedyny sposób na uratowanie honoru brata, to w tej sytuacji obrzucanie się drogimi samochodami przez dwie godziny. Co też wszyscy z radością uczynili.

Domyślam się, że są ludzie na świecie, którym ten film się nie spodoba, ale… mam nadzieję, że po prostu nie pójdą oni na seans. Żal ich pieniędzy i żal też dobrej energii, która aż iskrzy na sali kinowej, wypchanej po brzegi entuzjastami takiej rozrywki. „Szybcy i wściekli 7” w ogóle nie udają, czym są. A trailer lojalnie uprzedzał: będą latające samochody i łapanie się spoilera nad przepaścią. To, za co ja jestem wdzięczny, to fakt, iż ów trailer nie zawierał wszystkich dobrych scen. Zawierał tylko przedsmak tego, co twórcy przygotowali. Dzięki temu całemu nieskrępowanemu szaleństwu „Furious 7” jest aktualnie moim ulubionym filmem z serii. Cóż, może ex aequo z genialnym „Tokio Drift”, który nadal pozostaje dla mnie praktycznie niedoścignionym wzorem filmu o prostym, nieskalanym niczym zbędnym ściganiu się (bokiem).