Whiplash – Esencja kinowego piękna

Wiecie, po czym można poznać, że film ociera się od doskonałość? Po tym, że bohater obiera ziemniaki, a Wy siedzicie na kancie fotela, kurczowo zaciskacie pięści, pocicie się z napięcia i zaklinacie wszystkie znane siły wyższe, aby mu się tylko udało. Właśnie taki jest „Whiplash”. Choć opowiada „tylko” o ambitnym perkusiście i jego pozbawionym skrupułów nauczycielu, wyszedłem z kina mokry, przejęty i wstrząśnięty.

W pewnym sensie mam nawet wrażenie, iż nie jest do końca ważne, o kim lub czym konkretnie tak naprawdę jest „Whiplash”. W trakcie seansu bardzo szybko poczułem, że główny bohater – pięknie zagrany przez Milesa Tellera – mógłby grać na gitarze, a nie perkusji. Albo uprawiać dowolnie wybrany sport, grać w szachy czy właśnie obierać ziemniaki. Zaś J.K. Simmons mógłby nie być nauczycielem w szkole jazzowej, tylko trenerem, szefem kuchni czy jakimkolwiek innym mentorem. „Whiplash” ma, według mnie, cechy uniwersalnego filmu o pasji, poświęceniu i pragnieniu wielkości.

Oczywiście, to nie znaczy, że ów perkusyjny motyw przewodni jest bez znaczenia – nic z tych rzeczy. Z perspektywy osoby kompletnie niewtajemniczonej w temat mogę powiedzieć, że sposób, w jaki zostało przedstawione granie na garach, po prostu mnie zafascynował. To właśnie dzięki dynamice montażu pociłem się, obserwując głównego bohatera podczas ćwiczeń. To właśnie dzięki genialnym ujęciom czułem te wszystkie emocje, które towarzyszyły konfrontacjom głównych bohaterów.

Pamiętacie, jak David Fincher przedstawił zawody wioślarskie w „Social Network”? Dzięki wirtuozyjnemu montażowi sport dla widza raczej nudny przekształcił się w niebywałe widowisko. I dokładnie tak ma się sprawa z „Whiplashem”. Tyle że to, co w „Social Network” trwało kilka chwil, tu nie opuszcza widza na dłużej niż parę minut. Intensywność seansu jest tak obłędna, że kilka razy myślałem, iż emocje wezmą nade mną górę i zacznę głośno dopingować niezmordowanego perkusistę.

We wstępie wspomniałem o ocieraniu się o doskonałość… Tak naprawdę „Whiplash” się o nią nie ociera. On jest doskonały. Dawno nie widziałem filmu tak kompletnego, w którym wszystko tak grało. Od świetnej kreacji Milesa Tellera, przez obłędnie dobrego J.K. Simmonsa, po dialogi, muzykę czy wspomniany montaż, nad którym tak się ciągle rozpływam. To film absolutnie idealny, który, mam nadzieję, zostanie sowicie obsypany wszelkimi możliwymi nagrodami.