Tomb Raider – Katowanie panny Croft

Nigdy nie byłem szczególnym fanem serii Tomb Raider. Ot, jak była okazja, to chętnie trochę pograłem, ale nigdy nie czułem się porwany, ani szczególnie wciągnięty. Do tego stopnia towarzyszyła mi obojętność względem tej sagi, że nie jestem pewien, czy kiedyś ukończyłem którykolwiek z tytułów. Nową inkarnację przygód Lary z domu Croft miałem jednak ochotę poznać. Co tu wiele mówić, zasada „reklama dźwignią handlu” zadziałała i kuszące trailery zainteresowały mnie tym tytułem. Z zakupem jednak się nie śpieszyłem i… skończyło się na tym, że Tomb Raidera dostałem w pakiecie z Playstation Plus. Wspominałem już kiedyś, że kocham ten abonament?

Powiem tak, po ukończeniu gry poczułem, że w zakresie tytułów skakano-przygodowo-strzelanych panna Croft może nie mieć teraz nikogo równego sobie.

No, może Nathaniela Drake’a z serii Uncharted, ale to będę musiał jeszcze sprawdzić. Przejdźmy jednak do rzeczy.

Lara, choć podróżuje właśnie z ekipą archeologów i poszukuje zaginionych cywilizacji, tak naprawdę w głębi duszy pragnęła chyba zastąpić Evangeline Lilly w serialu „Lost”. Szczęście się do niej uśmiechnęło, materializując się w postaci sztormu i zatapiając statek, którym całe towarzystwo naukowo-buntownicze płynęło. Oczywiście, owo zatopienie nastąpiło u wybrzeża tajemniczej wyspy, wypchanej po brzegi tajemniczymi kultystami i sugerującej delikatnie, że tajemnicze rytuały są tu na porządku dziennym. I choć zarys fabuły jest prosty i mocno inspirowany wspomnianym wcześniej serialem, scenariusz zdecydowanie się broni dzięki świetnie rozpisanym scenom. Możemy za to podziękować córce Terry’ego Pratchetta, Rhianie, która tym razem stanęła na wysokości zadania i dostarczyła świetny materiał. Powtórki z naiwnej historii o dobrym polityku z Mirror’s Edge na szczęście nie uświadczymy w tym przypadku (choć czytałem, że to nie była też tak do końca tylko jej wina).

Pozostając jeszcze przy temacie scenariusza… Tytuł tej recenzji nie wziął się znikąd. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz kuliłem się w fotelu, gdy głównemu bohaterowi/głównej bohaterce działa się krzywda. Ba, nie wiem, czy w ogóle kiedykolwiek coś takiego miało miejsce. A w przypadku Tomb Raidera takie właśnie uczucia towarzyszyły mi praktycznie przez cały czas podczas rozgrywki. Lara cierpi na wiele różnych sposobów, zaś krzywda fizyczna, która jej się dzieje, bywa momentami naprawdę… obrzydliwie kreatywna. Wyjmowanie odłamków z ran, wypalanie uszczerbków cielesnych czy zbieranie się w sobie po brutalnym upadku, to w tym tytule rzecz normalna. Normalna i świetnie zagrana, co koniecznie trzeba zaznaczyć.

Zanim zagrałem w nowe przygody Lary Croft, spotykałem się z zrzutami, że mordowanie przychodzi bohaterce trochę zbyt lekko, jak na konstrukcję scenariusza. I… nie mogę powiedzieć, bym miał takie wrażenie podczas rozgrywki. Wręcz przeciwnie – pierwsze pozbawienie żywota wstrząsnęło heroiną, ale też pokazało jej, jaki jest koszt przetrwania. Późniejsze handlowanie śmiercią przychodziło jej już znacznie łatwiej, choć nadal odciskało swoje piętno. I, ponownie, wszystkie te emocje zostały naprawdę świetnie rozpisane i zagrane.

Scenariusz to jedno – jasne, jest ważny, ale sam z siebie nie zapewni graczom tytułu wartego ocen w okolicy maksymalnych not. Tu chodzi o grywalność, a ta jest z kosmosu albo może w ogóle z innego uniwersum. Ostatnio tak wciągnięty całokształtem gry czułem się chyba przy Sleeping Dogs. Praktycznie wszystkie elementy, które trafiły do nowego Tomb Raidera, zostały świetnie dobrane, dopracowane i zgrane ze sobą. Jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak zostały skonfigurowane proporcje strzelania, skakania i zwiedzania okolic. Nigdy, ale to nigdy nie miałem uczucia, że chętnie bym skończył już daną sekcję akrobatyczną i w końcu przestrzelił komuś głowę z łuku. Zawsze, gdy odzywał się w we mnie zew krwi, ktoś akurat wyskakiwał zza kamienia, gotowy przyjąć strzałę prosto w kolano.

Świetnie sprawdził się tu prosty system craftingu, dający wrażenie, jakbym co chwilę bawił się troszkę nowszą pukawką. Zmiany, które dzięki niemu można aplikować w swoim sprzęcie, są na tyle duże, że pod koniec zabawy dysponujemy arsenałem kompletnie odmiennym od tego, z którym zaczynaliśmy. Za to, jeśli mógłbym do czegoś mieć żal, to tylko do rozmiaru grobowców, których dostaliśmy łącznie, bodaj, siedem do zwiedzenia. Każdy z nich zawiera jakąś prostą łamigłówkę przestrzenną, ale gdy już domyślimy się, jak ją rozwiązać, droga do skarbu zajmuje dosłownie chwilę.

Tu dochodzimy do jedynej kwestii, którą w tej cudownej grze chętnie bym widział zmienioną. Mowa o trybie multiplayer, który… zasługuje na brutalny odstrzał. I to nie dlatego, że jest szczególnie zły – nie, jest kompletnie zwykły, normalny. Tylko że takie gry nie potrzebują zwykłych, normalnych modułów wieloosobowych. One są martwe w kilka miesięcy po premierze, a i tak obstawiam, że 80% graczy siedzi przy nich głównie dla trofeów, niezbędnych do wbicia kolejnej platyny. Czy nie lepiej byłoby pozbyć się tego trybu, nie marnować na niego środków, a za to dopakować kampanię dla jednego gracza jeszcze większą ilością dobroci? Cóż, jeśli o mnie chodzi, takie byłoby moje marzenie w stosunku do tej gry.

Na szczęście, na podstawie takich serii, jak Assassin’s Creed czy Batman: Arkham można snuć pocieszne myśli, że bezsensowne tryby multi zostaną w końcu porzucone. W końcu Unity ma mieć „tylko” dopracowany, złożony tryb kooperacji, bez doczepianego na siłę, kalekiego modułu wieloosobowego. To samo tyczy się Arkham Knight, który kompletnie porzucił obrany w tym zakresie kierunek w Batman: Arkham Origins. Pozostaje mieć nadzieję, że zapowiedzane na E3 Rise of the Tomb Raider również pójdzie w tym, jakże zacnym według mnie, kierunku.