She-Hulk: Samotna zielona kobieta – Dana Slotta nie polubię chyba nigdy

Komiksy kręcące się wokół Hulka i jego krewnych nieszczególnie leżą w Kręgu moich zainteresowań. Choć muszę też przyznać, iż „Planet Hulk” w ostatecznym rozrachunku przeczytałem mimo wszystko z przyjemnością. Za „Samotną zieloną kobietę” wziąłem się zaś z dwóch powodów. Po pierwsze, była w składzie Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela, dzięki czemu miałem do niej ułatwiony dostęp. Więc czemu by nie poznać? Po drugie zaś, zaciekawił mnie fakt, iż autorem scenariusza jest Dan Slott. Czyli, jak twierdzą niektórzy, w tym i ja, jeden z największych nemezis Spider-Mana. Intrygowało mnie, czy jakaś inna jego praca będzie w stanie mi się spodobać, czy też odbiję się podobnie, jak od, niestety, większości przygód Człowieka Pająka z ostatnich lat.

Po skończonej lekturze wiem jedno. Nie tylko nie podoba mi się to, co Dan Slott robi z życiem Petera Parkera, ale też, po prostu, nie leży mi jego styl pisania i poczucie humoru. Choć przyznaję, że kilka dialogów w „Samotnej zielonej kobiecie” mnie szczerze rozśmieszyło, to jednak 90% żartów suszyło mi kanapki w plecaku. I nie twierdzę tu bynajmniej, że jego praca jest uniwersalnie zła. Sam po prostu nie jestem w stanie jej docenić i kompletnie mi się nie podoba.

O czym traktują przygody She-Hulk? To historia Jenny Waters, która pracuje na dwa etaty. W jednym wcieleniu jest członkinią Avengers i regularnie chroni ludzkość przed organoleptycznym sprawdzeniem, jak się czuły dinozaury, kiedy intensywnie zajmowały się wymieraniem. Gdy zrzuca typowo-komiksowy pancerz kąpielowy i rezygnuje z zielonej opalenizny, przesiaduje w kancelarii prawniczej, poszerzając swoje kompetencje i łapiąc się za najtrudniejsze z trudnych spraw. Właśnie to zamiłowanie do skomplikowanych przypadków sprawiło, że dostała angaż w jednej z najbardziej prestiżowych kancelarii w Nowym Jorku. Ku jej zaskoczeniu, zajmowanie się typowymi malwersacjami podatkowymi to tylko część zleceń przyjmowanych przez nowego pracodawcę. Zdecydowana większość spraw to tak zwane tematy „niecodzienne”, gdyż kręcące się wokół… superbohaterów i rodzącej się gałęzi superprawa.

She-Hulk pod kierownictwem Dana Slotta – jak i kilku poprzednich autorów, o czym dowiadujemy się dzięki notkom towarzyszącym wydaniu w WKKM – to przede wszystkim komiks o charakterze komediowym. Choć niektóre z superbohaterskich starć stwarzają pozory powagi, to jednak i w ich przypadku najważniejszy jest ów autoironiczny wydźwięk, który w „Samotnej zielonej kobiecie” zdecydowanie gra pierwsze skrzypce. Jako się rzekło, niektóre dialogi między bohaterami szczerze mnie rozbawiły – ze szczególnym uwzględnieniem sceny, w której The Thing opisywał ważne dla kanonu superbohaterstwa cykliczne umieranie i powstawanie z martwych. Niestety, z mojej perspektywy takich godnych uwagi pomysłów było naprawdę niewiele.

Zaciekawił mnie też pewien fakt. Otóż, wychodzi na to, że Dan Slott przynajmniej niektóre żarty lubi opowiadać po dwa razy. Już w jednym zeszytów „Superior Spider-Man” zwróciło moją uwagę niezbyt wybredne naśmiewanie się z sygnału Batmana. Jak się okazało w trakcie lektury, podobny żart pojawił się właśnie w „Samotnej zielonej kobiecie”. Nie do końca wiem, co mam o tym myśleć, dlatego przytaczam to bardziej w ramach ciekawostki. Biorąc jednak pod uwagę, iż ów gag nie ucieszył mnie ani razu, przychylałbym się do opinii, iż Slott dokonał niezbyt lotnego autoplagiatu.

Mojego odbioru tego tomu Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela zdecydowanie nie poprawiła oprawa wizualna. Kreska Juana Bobillo jest zawieszona gdzieś między karykaturalnością a lekką inklinacją do realizmu, co sprawiało, że bardzo wiele kadrów wyglądało po prostu niezręcznie. Jakby autor jeszcze w trakcie pracy nad panelem nie mógł się zdecydować, w którym kierunku chce się ostatecznie udać ze swoją koncepcją. Może i lepiej mi się patrzyło na efekty jego pracy, niż na superbohaterskie gwałty Humberto Ramosa, ale z mojej strony nie można tego nazwać zbyt mocną rekomendacją. Sytuację poprawiły ostatnie dwa zeszyty, którymi zajmował się Paul Pelletier.

Nie do końca rozumiem, czemu „Samotna zielona kobieta” trafiła do kolekcji, która mianuje się wielką. Czy ta historia pokazuje jakiś istotny etap w rozwoju Marvela? Jeśli odpowiemy na to pytanie twierdząco, to wyjdzie na to, że zasadniczo wszystko może trafić do tego zestawu. Omawiane przygody She-Hulk są komiksem… zwykłym. I to o bardzo ograniczonej istotności dla całego uniwersum. To zdecydowanie nie jest najgorsza historia, jaką czytałem, ale też wolałbym coś bardziej znaczącego na jej miejsce.