BioShock: Infinite – Pięknie i z głową

Pierwszy BioShock jest jedną z najlepszych gier, w jakie w życiu grałem. A w kontekście FPS-ów, kładących silny nacisk na fabułę, a nie na miodną, mulitplayerową mechanikę, jest… Cóż, chyba bezkonkurencyjny, przynajmniej w moim rankingu. I choć nie dałem się za bardzo porwać kontynuacji, której do dziś nie ukończyłem, na – nazwijmy to – spin-off z podtytułem „Infinite” miałem szczerą chrapkę. A że dzięki jakże cudownemu abonamentowi PlayStation Plus mogłem ostatnio bez problemu zaspokoić moją chęć poznania „Nieskończonego”… Co tu wiele mówić: nie zostałem powalony na kolana, jak to miało miejsce przy jedynce, ale i tak bawiłem się świetnie, zaś świat przedstawiony po prostu mnie oczarował. Przyjrzymy się jednak wszystkiemu po kolei.

Tym razem naszym alter ego będzie Booker DeWitt, który… nie jest ofiarą nieszczęśliwego wypadku nad oceanem. Do latarni morskiej – tak, tym razem też zaczynamy w tego typu samotni – udaje się dobrowolnie. Cóż, prawie dobrowolnie – robi to w zamian za możliwość spłaty długu z przeszłości. Jaki to dług? Tego mamy się dopiero dowiedzieć, zaś narracja nie dzieli się z nami przez większość czasu zbyt szczodrze informacjami na ten temat. Światło na środku wodnej pustki nie prowadzi jednak tym razem na dno, a… między chmury. Booker udaje się utopijnej Columbii, gdzie musi odnaleźć dziewczynę imieniem Elizabeth, po czym jego zadaniem jest odprowadzenie jej do zleceniodawcy.

„Infinite” przez cały czas trwania był dla mnie grą znacznie bardziej enigmatyczną od pierwszego „BioShocka”. Więcej tu było niedopowiedzeń, fabularnych wątpliwości i tajemnic związanych z samym światem przedstawionym. Główny bohater jest też od samego początku znacznie bardziej zaplątany w całą intrygę – w przeciwieństwie do protagonisty z jedynki, który wstępnie robił wrażenie tylko przypadkowego przechodnia, który wpakował się w problemy kompletnie nie ze swojej winy. Muszę tu też uczciwie powiedzieć, iż… zakończenie gry wcale nie pozwoliło mi zrozumieć wszystko, co się wydarzyło przez – pi razy drzwi – osiem godzin zabawy. Wręcz przeciwnie, finał zostawił mnie z wieloma pytaniami, co, jak myślę, było zamiarem twórców. I nie będę udawał, że zrozumiałem całą intrygę i jej potencjale drugie dno – nie, nie jestem nawet blisko. Z wielką chęcią poczytałem kilka opracować w internecie i przynajmniej uświadomiłem sobie, że nie da się powiedzieć, by ktoś faktycznie zrozumiał wszystkie intencje twórców. Finał „Infinite” jest otwarty na interpretacje i możliwe, że nigdy nie poznamy jedynej właściwej odpowiedzi na wszystkie pytania.

Czy to zaleta? I tak, i nie. Z jednej strony zostałem z lekkim uczuciem niedosytu. I brakowało mi tego szoku, który przeżyłem w Rapture. Z drugiej strony, od początku nie nastawiałem się na aż takiego „plot-twista”, gdyż takie rzeczy nie przytrafiają się graczom aż tak często. Pełne niedopowiedzeń zakończenie miało też swój ulotny urok, w szczególności, że bohaterów – Bookera i Elizabeth – szczerze polubiłem.
Tyle w temacie fabuły – nie jest to jednak jedyny aspekt ostatniej części „BioShocka”, o którym warto się rozpisać. Świat Columbii jest o tyle niesamowity, iż jest to miasto zawieszone w chmurach. I nie jest to tylko figura artystyczna, która ma jedynie wpływ na estetykę, omijając mechanikę szerokim łukiem. Poszczególne elementy podniebnej metropolii są od siebie niezależne, dlatego też, żeby dostać się z miejsca na miejsce, bardzo często musimy przeskakiwać między platformami, szukać specjalnych kładek lub… jeździć po specjalnie do tego zaprojektowanej szynie. Wiąże się z tym i cała masa frajdy, i kilka specjalnie przygotowanych pod tym kątem możliwości – tak walki, jak i eksploracji. I, co więcej, wizualnie wygląda to po prostu nieziemsko! Tak jak Rapture było brudne i wilgotne, tak Columbia jest wiecznie skąpana w promieniach słońca i przykryta chmurnym puchem.

Mechanika została odświeżona również w zakresie walki. Ponownie funkcjonuje system, w którym lewa dłoń odpowiada za używanie specjalnych mocy – tu: Wigorów – a prawa za broń konwencjonalną. Teraz jednak możemy okładać przeciwników hakiem, wykorzystywanym głównie do poruszania się opisanych wyżej torach. Muszę to przyznać: egzekucje z jego użyciem należą do całkiem kreatywnych. Niestety, w ogólnym rozrachunku „Infinite” w zakresie samej mechaniki nie jest wiele bardziej rozwinięty od jedynki. Wyraźnie widać, że AI przeciwników czy mnogość dostępnych manewrów taktycznych nie były głównym tematem zajęć dla twórców. Choć trzeba też przyznać, iż wspomniany hak oraz możliwość współpracy z Elizabeth dodają całej zabawie mordowanie całkiem sporo pikanterii.

„Infinite” było dla mnie wspaniałą przygodą na raz. Mimo uczucia, że zakończenia za bardzo nie zrozumiałem, nie czułem się przez twórców oszukany nadmiernym przeintelektualizowaniem tematu. Udało im się niesamowicie uchwycić magię utopijnej Columbii, dzięki czemu kupili mnie i sprawili, że nie zadawałem nadmiaru zbędnych pytań. Tak, scenariusz momentami pędzi i skacze od zdarzenia do zdarzenia. Tak, opowieść czasem za bardzo kluczy. I tak, brakowało mi lepiej zarysowanego tła w przypadku niektórych narzędzi fabularnych, ale… Jako się rzekło, czas spędzony z ostatnią odsłoną „BioShocka” był po prostu przyjemny.