Choć kocham animacje, a ostatnio w kinie było ich prawdziwe zatrzęsienie… tak naprawdę nie było na co za bardzo iść. Prawda jest taka, że w tym zakresie co do zasady liczą się tylko dwie wytwórnie – Disney i Dreamworks. Owszem, mniejszym, mniej popularnym studiom też zdarza się czasem coś dobrego stworzyć, ale na ogół brakuje w tych obrazach tej iskry bożej, tego przejawu najczystszego geniuszu. Czyli dokładnie tego, co miał w sobie „Odlot”, „Ratatuj”, „Zaplątani” czy większość starych animacji sygnowanych imieniem pana Walta. Dlatego też czekałem na coś naprawdę dużego. I się doczekałem. „Kraina lodu” nie jest duża. Jest gigantyczna.

W stosunku do wymienionych przeze mnie trzech powyższych animacji – czyli w porównaniu do „Odlotu”, „Ratatuj” i „Zaplątanych” – najnowszy film Disneya jest zdecydowanie najbardziej baśniowy, co zresztą bardzo dobitnie podkreśla od pierwszych scen. Wprowadzenie do fabuły jest szybkie i na swój sposób symboliczne, niczym tradycyjne „na szczycie najwyższej wieży”. Choć początkowo zagubiłem się w stylistyce, gdyż spodziewałem się bardziej współczesnej narracji, szybko poddałem się nurtowi historii i razem z nim błogo płynąłem aż do końca. Muszę tu też podkreślić, iż o ile wstęp jest niezwykle baśniowy, o tyle rozwinięcie historii nosi już bardziej nowoczesne znamiona, ale nawet na chwilę nie traci swojego, wykreowanego na samym początku seansu, klimatu.

Właśnie kończyłem pisać akapit streszczający wstęp do historii, kiedy uświadomiłem sobie, że… zapowiedzi kinowe właściwie nie zdradzały zbyt wiele w zakresie treści filmu. Dlaczego więc ja miałbym komuś psuć zabawę? Wiedzcie po prostu, że to wspaniała opowieść o przyjaźni, rodzinie, miłości i magii. Choć na seansie była masa dzieci, na całej sali w ekran najbardziej wpatrzony byłem chyba właśnie ja. Historia pochłonęła mnie bez reszty, to wywołując śmiech, to wzruszenie – i tak od samego początku, aż do końca.

„Kraina lodu” to jeden z tych filmów tak doskonałych, że nie ma o czym pisać. Według mnie, to jest dokładnie taki obraz, jaki trzeba obejrzeć – to jest kino dla absolutnie każdego i nie wyobrażam sobie sytuacji, w której ktoś z sali mógłby wyjść zawiedziony.

Post scriptum z detalami

Kilka fragmentów filmu na tyle przykuło moją uwagę, że po prostu muszę o nich oddzielnie wspomnieć.

Czesław Mozil w roli bałwana Olafa jest nieziemski. Rola została do niego idealnie dobrana – czy może raczej: on został dobrany idealnie do roli. I, szczerze mówiąc, mam nadzieję, że nie jest to ostatni raz, kiedy usłyszę go w dubbingu do animacji Disneya. Chcę więcej, Czesław był po prostu bezbłędny.

Po drugie, jestem pod wielkim wrażeniem tłumaczenia i lokalizacji. Nie widziałem jeszcze oryginału, ale i tak mam przeczucie, że autorzy tekstu stanęli na rzęsach, żeby rozbawić publikę. W scenie z góralem zakocha się chyba każdy widz.

I na koniec: „Kraina lodu” jest wyjątkowo rozśpiewana. Ale w tym najlepszym stylu. Starając się uniknąć spoilerów: scena budowania zamku przyprawiła mnie o ciarki na plecach. Chyba kupię DVD tylko po to, by je zajeździć, ciągle cofając się do tego fragmentu filmu.