Captain America: Winter Soldier – Rzecz o skutecznym wskrzeszaniu obsady pomocniczej

Pomyślałem, że zanim wezmę się do zrecenzowania „Zimowego Żołnierza”, poczekam, aż w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela ukażą się obydwa jego tomy, żeby już niepotrzebnie nie rozdrabniać się na mniejsze teksty, które byłyby praktycznie o tym samym. Drugiego tomu, oczywiście, się doczekałem, z chęcią przeczytałem i… do tekstu nie zasiadłem, z przyczyn bliżej niesprecyzowanych. Czemu o tym piszę? Normalnie nie miałoby to znaczenia, ale w tym wypadku zyskałem jedną dodatkową informację, która jest zresztą bardzo cenna. Otóż, „Winter Soldier” zapadł mi w pamięci i to bardzo.
Komiks porusza kilka tematów, które znane są chyba każdemu, kto choć trochę liznął tematykę superbohaterskich powieści obrazkowych. Kapitan, jak to Kapitan, skacze od misji do misji, od terrorysty do terrorysty i dba o bezpieczeństwo kraju – ostatnio jakby trochę brutalniej nawet. Szybko w historię zostają zamieszani Czerwona Czaszka i Kosmiczna Kostka. Z czego ta druga nie jest pomocniczką tego pierwszego, jak Robin dla Batmana, po prostu głupio się to jakoś tak w zdaniu ułożyło… Innymi słowy, są to motywy znane z filmów Marvela. Najważniejszy wątek pojawia się chwilę później. Otóż, Kapitan Ameryka jest przekonany, że jego dawny pomocnik, który rzekomo zginął pod koniec II Wojny Światowej, zaczął nawiedzać świat żywych.

I, co ciekawe, ten aspekt fabularny też niebawem będzie podchodził pod kategorię „motywu znanego z komiksu Marvela”, gdyż na kanwie tej opowieści powstaje drugi film o Kapitanie.

Historię pochłania się z miłą przyjemnością, szybko przyzwyczajając się do nowych postaci. Co ważne, to jeden z tych komiksów, w których Captain America daje się bardzo łatwo lubić (w przeciwieństwie do takiego „Nowego Porządku”). A to nie jest oczywiste, w kontekście świętoszkowatego charakteru tego bohatera. Na szczęście, w „Zimowym Żołnierzu” robi wrażenie osoby z krwi i kości, zaś sposób, w jaki przyjmuje kolejne wydarzenia, jest daleki od stoickiego spokoju i opanowania. To właśnie dzięki takim seriom komiksów, jak ta, przekonuję się, że o każdym bohaterze można napisać wiarygodną historię, która nie tylko nie będzie drażniła, ale która też będzie wciągała. Udało się to Straczynskiemu z Człowiekiem ze Stali w „Superman: Earth One”, udało się to teraz Edowi Brubakerowi.

Pojawia się tu bardzo ważna kwestia, związana z powrotem do życia Bucky’ego, czyli tytułowego Zimowego Żołnierza i ex-partnera Kapitana Ameryki. Sam bym nie wyczuł powagi sprawy, ale tu w sukurs przyszło wydawnictwo Hachette wraz ze swoim Wiele Tłumaczącym Wprowadzeniem. Otóż, wskrzeszenie Bucky’ego, to jak wskrzeszenie wujka Bena – czyli szaleństwo i komiksowe świętokradztwo, którego nikt nie powinien się nigdy dopuścić. O ile wujek Ben spokojnie spoczywa w swoim grobie z początku lat 60-tych, o tyle Bucky został, jak już wiemy, ekshumowany. Oczywiście, gdy seria była dopiero publikowana, spotkało się to z oporem i buntem fanów, obstawiam że godnym co najmniej ostatniego uśmiercenia Petera Parkera i wrzucenia Dr Octopusa w rajtuzy Spider-Mana. Sęk w tym, że wraz z rozwojem serii… bunt ucichł, a – jak się zdaje – większość fanów kupiła zaproponowane przez Eda Brubakera rozwiązanie. Czemu? Gdyż zostało ono zrobione z szacunkiem do obu postaci, w sposób rozbudowany i wyważony. Widać, że twórcy przemyśleli to, co chcą pokazać i rozciągnęli to na adekwatną liczbę numerów, by wszystkie te przełomy nie wyglądały na wyciągane z rękawa. I to się udało. Naprawdę jestem pod wrażeniem, ponieważ potrafię przenieść to na grunt, który emocjonalnie sam bym lepiej rozumiał. To tak, jakby ktoś skutecznie wskrzesił wujka Bena, układając to w logiczną, spójną i, przy okazji, ciekawą całość. Spokojnie można byłoby na podstawie historii tworzenia tego komiksu nagrać kolejną część „Mission Impossible”, w której Tom Cruise pisałbym scenariusz do „Winter Soldier”, broniąc się przed atakami krwiożerczych fanów i ukrywając się w różnych zakątkach świata.

Wizualnie jest po prostu pięknie – zarówno styl rysowania bohaterów, sposób prowadzenia akcji, jak i kolorowanie są dokładnie takie, jak najbardziej lubię. Jest realistycznie, dynamicznie i niezbyt jaskrawo. Kreska Steve’a Eptina, jak się okazało, leży mi wprost wyśmienicie. Zresztą, „Winter Soldier” jako całość pasuje mi wprost idealnie, dlatego też nie mogę się doczekać, kiedy wezmę się za lekturę resztę przygód Kapitana Ameryki od duetu Brubaker/Epting. A że się wezmę, to już wiem na pewno. Co więcej, „volume 5”, który zaczyna się właśnie od „Zimowego Żołnierza”, prowadzi do sławnej, marvelowskiej „Wojny Domowej”, za którą, jak myślałem, nigdy się nie zabiorę, a która zaczyna mnie jednak coraz bardziej i bardziej przyciągać.