New X-Men – Z jak Zagłada – Chyba nigdy nie zrozumiem fenomenu Granta Morrisona

Szesnasty tom z Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela nie jest moim pierwszym zetknięciem z twórczością Granta Morrisona. Czytałem jego „Action Comics” wydawany w ramach „New 52” i może nie krwawiłem przy tym zbyt mocno, ale mimo wszystko po chyba około 10 zeszytach po prostu wymiękłem. Trzymając się tematu „New 52”, jego najnowsze „Batman Incorporated” odstraszyło mnie prawie natychmiast. Miałem styczność z „All-Star Superman” i też to mocno odchorowałem. Ba, czytałem również wywiad, w którym upierał się, że Batman jest gejem. Zresztą, nadal chcę podjąć się tego wyzwania i poczytać ciut starsze zeszyty z Brucem Waynem w roli głównej, w których właśnie Grant Morrioson maczał palce, a które – jak się zdaje – wywracały uniwersum DC do góry nogami.

Wróćmy jednak do tematu przewodniego – właśnie przeczytałem „Z jak Zagłada”, czyli początek przygody Morrisona z X-Menami i… nadal nie rozumiem, czemu akurat ten autor obrósł takim kultem. Zresztą, w sumie kultem zasłużonym, gdyż zeszyty jego autorstwa ponoć na ogół się świetnie sprzedawały. Najwyraźniej to ja mam jakiś prywatny problem z oswojeniem się z jego estetyką.

„Z jak Zagłada” zaczyna się i kończy… trochę nigdzie. Szczęśliwie, w przypadku rozpoczęcia historii z pomocą przychodzi wydawnictwo Hachette, które skrótowo nakreśla minione wydarzenia. Cyklop i Wolverine wracają właśnie z misji ratunkowej. W wyniku najświeższego odkrycia poczynionego przez Bestię i Profesora X (znanego też jako Wózek), mają zahaczyć jeszcze o Ekwador w drodze powrotnej. Jak się okazuje, wpadają w sam środek niezłego g… zamieszania. Oto istota, której dotąd nie znali, Cassandra Nova, dobrała się do Master Molda, czyli gigantycznej fabryki Sentineli.

Problem z tym komiksem jest taki, że wszystko dzieje się za szybko. Konsekwencje czynów Cassandry są gigantyczne nawet z perspektywy czytelnika, który uniwersum X-Menów zna tak raczej umiarkowanie i to głównie z kina i animacji. Owszem, epickie historie są mile widziane – sęk w tym, że w tym komiksie wszystko dzieje się ot tak, lekką ręką, zaś jeden bardzo istotny zgon nawet nie został pokazany na kartach komiksów. Wyraźnie autorowi starczyło wspomnienie o skutkach tych wydarzeń w dwóch-trzech dymkach dialogów, po co budować napięcie. Przypomina mi to sytuację z „Upadku Avengers”, gdzie przełomowymi wydarzeniami autorzy sypali jak z rękawa, a śmierć rozdawali postaciom niczym groteskowe cukierki. „Z jak Zagłada” nie wywołuje żadnych emocji – umiera ważna postać, a jej odejście jest kwitowane tylko krótkim stwierdzeniem faktu i niczym więcej. Zaś bohaterka, która jako jedyna przeżyje brutalną masakrę, robi wrażenie, jakby nie odcisnęło na niej to żadnego piętna.
Do wszystkiego dokłada się jeszcze oprawa wizualna, która po prostu mi się nie podoba. Kreska Franka Quietleya zrobiła na mnie raczej lekko karykaturalne wrażenie, zaś nowy projekt kostiumów wygląda tak, jakby X-Meni na zimowe ferie planowali wyskoczyć na narty w Alpy. Myślę, że na negatywny odbiór rysunków ma również wpływ fakt, że „Astonishing X-Men” od duetu Whedon/Casaday podobali mi się tak bardzo i ciężko jest teraz czytać/oglądać coś innego.

W jakimś stopniu cieszy mnie fakt, że wątek z „Z jak Zagłada” będzie jeszcze kontynuowany na łamach Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela. Inaczej taka lektura byłaby czasem kompletnie zmarnowanym, ponieważ nic z niej nie wynika. To tylko wycinek większego wątku fabularnego, i to wycinek mały, gdyż raptem cztero-zeszytowy. Możliwe, że gdy się ta seria pod nadzorem Granta Morrisona rozwinęła i nabrała pędu, to naprawdę wciągała. Jednak na podstawie samego „Z jak Zagłada” ciężko to stwierdzić.