Pacific Rim – Ekranizacja dzieciństwa

Szanowny Panie Guillermo del Toro, chciałbym Panu podziękować. Nakręcił pan film, który wygląda dokładnie tak, jak wszystkie walki stoczone przez moje zabawki – figurki, transformery, samochodziki a.k.a. zderzaki i wszelkie inne dinozaury. Można odnieść wrażenie, że wychowywał się Pan w podobnym czasie, co mój rocznik, i razem z nami oglądał Daimosa, Yattamana czy Voltrona. I że Pańskie zabawki też stoczyły niejedną epicką bitwę na babcinym tapczanie. Różnimy się tym, że Pan potrafił z tego zrobić absolutnie niesamowity film, a ja mogłem „tylko” podziwiać. Właśnie za tę możliwość podziwiania ekranizacji mojego dzieciństwa chciałbym podziękować.

Tak, dokładnie tym jest Pacific Rim – filmem o wszystkich super rzeczach z naszego dzieciństwa. Nie mam pojęcia, czy to jest produkcja, który trafi do każdego, pewnie nie. Ale jeśli ktoś się bawił różnej maści tzw. „zabawkami dla chłopców” i oglądał animacje na Polonii 1, chyba musi się zakochać. Ich klimat został genialnie zachowany. Oto Ziemia zostaje zaatakowana przez kosmiczne bestie. Jeśli w ogóle spodziewaliśmy się agresji, to widzieliśmy tylko jedną możliwość – że nadejdzie ona z kosmosu. Myliliśmy się, maszkarony wymaszerowały prosto z dna oceany, z portalu otwartego w najciemniejszych głębinach Pacyfiku. Zanim nauczyliśmy się z nimi walczyć, ponieśliśmy ciężkie straty. W końcu jednak zbudowaliśmy humanoidalne maszyny, które potrafiły stawić czoła bestiom Kenji. A przynajmniej – do czasu stawiały czoła wyzwaniu. Właśnie dotarliśmy do kresu ich możliwości.

Konstrukcja zarówno fabuły i scenariusza jest bardzo prosta – wszystko jest tak oczywiste, jak powyższe streszczenie wprowadzenia do filmu. Co więcej, całe „Pacific Rim” to jeden wielki konglomerat klisz, schematów i sztampy. Sęk w tym, że Guillermo del Toro najwyraźniej jest poskramiaczem stereotypów – potrafi je opanować i zmusić, by pracowały na jego korzyść. Operuje nimi tak wprawnie, że mimo pełnej świadomości, co za chwilę się stanie i jak całość się skończy, siedziałem na kinowej sali z zapartym tchem.

Gigantyczna w tym zasługa oprawy wizualnej. Że del Toro tak sobie potrafi poradzić ze stereotypami, nie miałem pojęcia. Ale że jego wyobraźnia jest nieokiełznana, wiedziałem bardzo dobrze – dzięki takim filmom, jak „Labirynt Fauna” czy „Hellboy”, poznałem go już od tej strony. I w „Pacific Rim” daje kolejny pokaz swych niesamowitych możliwości. To film, który czekał na odpowiednie czasy, by w ogóle dało się go zrealizować. Jest tak pięknych i wypchany po brzegi niesamowitością, że po prostu brakuje mi słów. Co chwilę miałem ochotę zrobić stopklatkę i napawać się detalami, po czym całość wrzucić jako tapetę na pulpit komputera, komórki, tabletu i drzwi lodówki. Kocham twórców, którzy są tak pewni jakości swojej roboty, że nie uciekają się do taniego trzęsienia kamerą by pozacierać wszelkie niedociągnięcia. Każda scena w „Pacific Rim” jest równocześnie dynamiczna i majestatyczna – del Toro nie ukrywa żadnych szczegółów, on nam pozwala się nimi napawać. Wszystko zaś jest okraszone ścieżką dźwiękową tak idealnie zgraną z obrazem, że nie mogę się doczekać, kiedy się przekonam, jak sobie radzi niezależnie od filmu.

„Pacific Rim” jest dla mnie obrazem tak doskonałym, że chyba w głębi serca mam nadzieję, że nigdy nie powstanie kontynuacja. To idealnie skonstruowana całość – przemyślana, zwarta i… zamknięta. Gdyby miała kiedyś powstać „dwójka”, nie dałoby się po prostu sprostać kosmicznym oczekiwaniom widzów. To byłoby poprawianie perfekcji, a to raczej nigdy nie kończy się dobrze.

PS: ten film po raz pierwszy trzeba koniecznie obejrzeć na srebrnym ekranie, jeśli tylko ktoś ma taką możliwość. Sam byłem na wersji 2D i seans był idealnie udany, zaś o edycji 3D słyszałem różne opinie. Ale skrajnie pozytywna wypowiedź nie szła dalej niż „było OK”, zaś skrajnie negatywne jak zwykle powoływały się na totalną bezużyteczność tej technologii, więc tradycyjnie lepiej raczej nie przepłacać i iść na pokaz normalny.