G.I. Joe: Odwet – …a imię jego Joe

Na dobry początek zacznijmy od zawarcia małej umowy społecznej – Wy nie będziecie pytali o to, czy film ma jakiś sens, a ja tego sensu nie będę szukał. Kwestia ta wydawałaby się w sumie oczywista, ale… chyba jednak nie dla wszystkich. Czytałem trochę o „Szklanej Pułapce 5” i niezmiernie zaskoczył mnie fakt, iż ludzie zarzucali tej produkcji dziury fabularne i liczne nielogiczności… NAPRAWDĘ? Szok i niedowierzanie. Wiedząc już, że są ludzie, którzy od bezsensownych filmów akcji oczekują sensu, śpieszę z informacją – omijajcie ten seans! A co do reszty – pozwólcie, że Wam opowiem o tym, jak wszystko fajnie wybucha. Z naciskiem na „fajnie”. I drugim naciskiem na „wybucha”.
Fabuła należy do gatunku tych najmniej skomplikowanych i, tak na moje oko, nie ma jakoś szczególnie dużo wspólnego z częścią pierwszą. A już na pewno nie trzeba znać albo pamiętać jedynki, żeby się dobrze bawić. Prezydent Stanów Zjednoczonych został podmieniony przez Podrobionego Prezydenta Stanów Zjednoczonych. Podstawowym założeniem jego planu jest przejęcie kontroli nad światem. Żeby się jednak do tego zabrać, musi najpierw unicestwić elitarną jednostkę wojskową, czyli tytułowych G.I. Joes. Niestety, przy życiu pozostaje troje dzielnych wojaków – każdy niedoszły władca dowolnie wybranego uniwersum doskonale wie, że to o troje za dużo i że jego dni są policzone. Ale nie podda się bez walki, o nie!

Co ciekawe, Channing Tatum wcielił się w tym filmie w rolę Seana Beana i umarł na początku. Legenda miejska głosi, iż twórcy odstrzelili jego postać, ponieważ sam Channing nie podobał się za bardzo widzom i nie przyciągał ich do kina. Oczywiście, to nie prawda, panie bardzo lubią na niego patrzeć, a przynajmniej na to wskazują badania opinii publicznej. Dlatego też film został opóźniony o dobrych parę miesięcy, żeby mogli dokręcić parę scen, rozgrywających się przed odstrzeleniem walecznego Channinga. A później dołożyli do tego jeszcze parę miesięcy, żeby w całość wkomponować też nikomu niepotrzebne 3D. Amerykańskie kino akcji u szczytu formy, zdecydowanie. Zysk dla widza z tego wszystkiego jest taki, że zamiast Chaninga „Step Upa” Tatuma mamy bardzo dużo Dwayne’a „Rocka” Johnsona.

„G.I. Joe: Odwet” ma bardzo wiele zalet i niemożebnie głupia fabuła to tylko jedna z nich. Twórcy filmów rozrywkowych, nastawionych na rozlewanie krwi i testosteronu, ostatnio coraz częściej mnie zaskakują – myślałem, że widziałem już wszystkie efekty specjalne świata, a oni jednak ciągle wymyślają coś nowego. Powiadam Wam, scena walki na górskich zboczach, której fragmenty mogliście widzieć w trailerach, to prawdziwy majstersztyk! Zaś cała reszta oscyluje od akcji dobrej do bardzo dobrej, z tym wyjątkiem, że część – głównie – bijatyk oglądało się o tyle ciężko, że 3D zasłaniało widok. Mimo że „Odwet” to idealny film na seans w kinie, to niestety wymuszony trójwymiar sprawia, że aż chce się go zostawić na wieczorne, domowe oglądanie.

Najnowsza odsłona „G.I. Joe” to taki bardzo przyjemny koktajl najlepszych klisz z kina akcji wymieszanych ze wspomnieniami z dzieciństwa. Swoją drogą, kiedy byłem mały zastanawiałem, czemu właściwie „Joe”. I twórcy znaleźli najlepszą możliwą odpowiedź na to pytanie – ponieważ Joe to imię postaci zagranej przez Bruce’a Willisa. A wiadomo, że każda zdrowo myśląca głowa państwa nazwałaby swoją elitarną jednostkę właśnie na cześć którejś z postaci granej przez Bruce’a – to gwarantuje sukces, dobre powodzenie i hektolitry testosteronowego szczęścia. Wojacy mogliby się równie dobrze nazywać G.I. John czy G.I. Yppie-Kai-Yay i też by świetnie kopali annusy. Co znaczy, że fani kina akcji będą z tego seansu zadowoleni.