Sinister – Ciężka dola pisarza

Zapomniałem już, jaką frajdę mogą dawać przewidywalne acz dobrze nakręcone straszaki. Możliwe, że to dlatego, iż miałem już blisko rok w przerwy w delektowaniu się nimi, przez co wzrósł apetyt i potencjalne zadowolenie z seansu. Co więcej, dzięki temu odwykowi nagromadziło się trochę filmów, których nie widziałem, a które wyglądają, jakby warto było je nadrobić. Postanowiłem zacząć od „Sinister” i… cóż tu wiele mówić, trafiłem świetnie.

Głównym bohaterem jest Ellison, w którego wcielił się Ethan Hawke. Cieszy mnie to o tyle, że Ethana dawno w niczym nie widziałem. I choć żałuję, że doszedł do tego smutnego etapu w swojej karierze, kiedy najwyraźniej pozostają już tylko horrory, to i tak miło go zobaczyć. Poza tym, jakby nie patrzeć, ta kategoria występów w filmie trochę zyskała na prestiżu, odkąd jednym z głównych jej przedstawicieli jest Robert De Niro.

Wracając jednak do tematu – głównym bohaterem jest Ellison, pisarz. Właśnie wprowadził się ze swoją rodziną do nowego domu, gdzieś w amerykańskim odpowiedniku Pcimia Dolnego. Bynajmniej jednak powodem nie jest chęć ucieczki z wielkiego miasta. O nie, tu mamy do czynienia wręcz z pogonią – pogonią za temat na książkę. Ellison pisze powieści na podstawie prawdziwych, nierozwiązanych zbrodni. Sęk w tym, że nawet jego żona nie zdaje sobie sprawy, że dom, do którego wprowadziła się wraz z mężem i dziećmi jest równocześnie domem, w którym dokonano morderstwa.

Ellison bardzo szybko trafia nie tylko na nierozwiązaną zbrodnię, ale też na wielką zagadkę, która łączy te morderstwa z całą serią innych. Jak się okazuje, we wszystko mogą być zamieszane siły nieczyste, w których istnienie oczywiście autor zawzięcie nie wierzy. Klasyka klasyki klasyką poganiana. Mamy tu narastającą muzykę symfoniczną, której finał zawsze jest zgrany „nagłym” pojawieniem się mrocznej postaci. Mamy też pojawiające się znikąd dzieci, których los w poprzednim życiu pewnie nie był zbyt szczęśliwy. Całość jest wykonana z naprawdę zadowalającą, momentami wręcz zaskakującą rzemieślniczą rzetelnością. Może dałoby się czasem przyczepić do – o dziwo – kostiumów i make-upu, ale to akurat detal i to niezbyt dokuczliwy.

Co ciekawe, „Sinister” odbiega też od pewnych standardów. Mianowicie, co nie zdarza się tak często, zarysował dwie ciekawe postaci stróżów prawa, którzy byli zdecydowanie bardziej ogarnięci od „średniej-horrorowej”. Szczególni polubiłem postać zastępcy szeryfa, która była wręcz zaskakująco przyjemnie poprowadzona.

Szukacie solidnego straszaka? „Sinister” jest, według mnie, w sam raz. Szczególnie polecam go osobom, które zdecydowanie bardziej od flaków rozrzucanych po trawniku lubią atmosferę tajemnicy, samotny dom pośrodku prawie niczego, ponure noce etc. Atmosfera w filmie budowana jest bardzo sprawnie, zaś naprawdę przyzwoite aktorstwo tylko dokłada argumentów przemawiających za obejrzeniem tego jakże przyjemnego horroru.