Noc Kina w Multikinie i przemyślenia na temat 3D

W miniony piątek (28.05.2011) odbyła się kolejna Noc Kina w Multikinie. Tym razem obyło się bez żadnych liczebników porządkowych przy nazwie imprezy, ponieważ „nie była to kolejna, zwykła Noc Kina”, a „Noc Kina 3D”, czyli maraton z wyraźnie określonym tematycznie repertuarem. Na początek kilka słów wprowadzenia dla osób, które o tej inicjatywie jeszcze nie słyszały. Jeśli zaś ktoś jest z nią obyty, może ominąć następny akapit i przejść od razu do kwestii, którą chciałem w tym wpisie poruszyć, czyli technologii 3D, nagminnie wykorzystywanej od dłuższego czasu w kinie. Zapraszam.

Co się tyczy samej imprezy – Multikino znam z solidności i nigdy się nie zawiodłem na organizowanych przez nie maratonach. Noc Kina zresztą sama w sobie jest bardzo ciekawą ideą – powiedziałbym, że to wręcz taki „maraton 2.0”. Zamiast trzech-czterech filmów puszczanych w określonej kolejności, widzowie otrzymują do wyboru kilka do kilkunastu propozycji, które mogą odwiedzać wtedy, kiedy im się podoba, poczynając od 23:00, a kończąc ostatni z seansów w okolicach 6:00. Ceny są bardzo przystępne – za najbliższą imprezę w czerwcu przyjdzie nam zapłacić od 16 do 19 zł (wersja 3D kosztowała teraz bodaj 29 zł), co się świetnie kalkuluje, ponieważ w tym czasie można nadrobić trzy filmy, które ominęło się w kinie. Dla przykładu, w piątek obejrzałem „Jaskinię zapomnianych snów” Herzoga, „Alicję w Krainie Czarów” Burtona oraz „Oszukać przeznaczenie 4” kogoś-tam. Nawet gdybym zapłacił owe 29 zł (szczęśliwie, miałem zaproszenie), czułbym się ukontentowany. Warto też nadmienić, że organizacja jest idealna, zaś filmy zaczynają się niemalże punktualnie (co na maratonach oczywiste nie jest – kto chodził na eNeMeFy, te sprzed kilku lat, wie o co chodzi).

Dobrze, tyle, jeśli chodzi o imprezę – przejdźmy do kwestii samego 3D.

Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że to jest typowe generowanie sztucznych potrzeb tam, gdzie widzowie sami z siebie ich nigdy by nie odczuli. Niestety, raczej nieudane generowanie, gdyż – jak się zdaje – nie tylko ja jestem zaciętym wrogiem wpychania 3D wszędzie, gdzie się tylko da.

Jaki jest tego cel, pewnie bardzo dobrze się domyślacie. A jeśli nie kojarzycie, o co może chodzić, to pamiętajcie – jak nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o kasę. Za film 3D płaci się ok. 25-30 zł, a za seans 2D wychodzi ok. 13-18 zł (ceny ulgowe). Jak widać gołym okiem – różnica dwukrotna. Niektórzy każą sobie zaś dopłacać jeszcze po 2 zł za „wypożyczenie okularów na czas seansu” (zaś same okulary są „wykonane z niezwykłą, jak na taki sprzęt, precyzją” – kocham to hasło).

Jeszcze żeby to było takie uczciwe 3D, jak w „Avatarze” czy – słabym fabularnie, ale technicznie bardzo mocnym – „Sanctum”, to bym może nie czuł się okradany. Niestety, większość filmów ma ów efekt doczepiany na siłę („Oszukać przeznaczenie” czy „Alicja”, żeby nie szukać daleko) albo w ogóle nie posiada go przez 75% czasu trwania filmu („Thor”, podczas którego było można spokojnie zdejmować okulary). Żeby nie było wątpliwości – owszem, w „Alicji w Krainie Czarów” 3D towarzyszyło widzom przez cały czas. Tylko co z tego, skoro poczucie głębi wcale nie było powalające, a już na pewno nie wpływało na ogólne wrażenie podczas seansu?

Warto dodać, że jedyne dwa filmy, które znam z dobrego 3D, a które wymieniłem powyżej, zostały wyprodukowane przez Jamesa Camerona – to właśnie on zrewolucjonizował tę technologię i, jak na razie, tylko on potrafi ją dobrze wykorzystać. Muszę tu też oddać sprawiedliwość ostatnim „Piratom”, którzy z owego efektu korzystali już całkiem nieźle (szału nie ma, ale widać postęp).

Co się tyczy samych wad i zalet 3D, to obie listy ciężko w ogóle ze sobą porównywać. Bo jakie mamy zalety? Tylko i wyłącznie dodatkowe wrażenia podczas seansu – ale do tego potrzebny jest dobrze przygotowany film. Lista wad jest zaś, według mnie, naprawdę imponująca:

• wspomniana cena biletów;
• możliwość usmażenia mózgu (Was też potrafią boleć oczy albo głowa na niektórych seansach?);
• ograniczenie „dobrych miejsc” na sali (tak naprawdę powinno się siedzieć jak najbliżej środka sali, żeby dobrze „odbierać” 3D);
• jak zauważyła jedna z czytelniczek mojego bloga (pozdrowienia dla Tiszki) – użytkownicy okularów mają duży problem z noszeniem dwóch par szkieł na raz;
• skoro już przy okularach jesteśmy – ile razy dostaliście, za przeproszeniem, zafajdany czymś zestaw „nowoczesnego kinomana”? W warszawskiej Promenadzie zaczęto nawet dodawać nawilżane chusteczki, żeby można było wytrzeć sprzęt po ostatnim „szczęśliwym” użytkowniku.

Domyślacie się zapewne, że fanem 3D nie jestem. Ba, jestem jego przeciwnikiem. Technologię tę zaakceptuję tylko wtedy, gdy zacznie być stosowana z głową, a nie na zasadzie „jak popadnie”. A biorąc pod uwagę, że kina coraz rzadziej dają wybór między 2D i 3D, wolałbym, że najnowsza zdobycz techniki po prostu ze srebrnego ekranu wyparowała. Jestem też bardzo ciekawe Waszego zdania na ten temat? Unikacie 3D czy może na odwrót – wybieracie te seanse, na których ono jest? Dajcie znać w komentarzach. :]