300: Początek imperium – Zaginiony karnet na siłownię

Seans nowej części „300” kilka rzeczy mi uświadomił, a kilka przypomniał. Otóż, rola Gerarda Butlera, który wcielił się w kultowego od chwili premiery Leonidasa, wcale nie była taka łatwa, jak się wydawało. Krzyczeć trzeba umieć. Charyzmatycznie krzyczeć, to już sztuka. A i skopywać ludzi do bezdennych czeluści wcale nie jest tak łatwo – czasem można na przykład trafić ofiarą w ścianę zamiast do dziury w ziemi i z efektu, rzecz jasna, nici. I przypomniało mi się, że nakręcić genialnie prosty film, który podczas seansu daje masę nieskalanej niczym przyjemności, a po wyjściu z kina zapada głęboko w pamięci, to wyzwanie dla najlepszych.

Czemu „Początek imperium” mi o tym przypomniał? Ponieważ przez kontrast do „300” Zacka Snydera jeszcze bardziej dotarło do mnie, jak cudowny był film owego Snydera. „Rise of the Empire” bynajmniej nie jest złe. Niestety, w porównaniu do oryginału jest też mało dynamiczne, niezbyt charakterystyczne i nakręcone bez polotu i pomysłu. Tam, gdzie dało się łatwo skopiować oryginał, było naprawdę przyzwoicie. Otwierająca film scena walki pod Maratonem wyglądała świetnie – była wypchana po brzegi charakterystycznymi dla Snydera spowolnieniami, krew lała się gęsto, a do kompletu przelewał się też testosteron. I wtedy nastąpiło spowolnienie, jedno z licznych zresztą. Narracja już na wstępie zaczęła się gubić, przez co z narodzin demonicznego Kserksesa wyszła koślawa, raczej zabawna baśń. Kiedy zaś przychodziło się do scen batalistycznych na morzu, ogólnie robiło się dosyć niezręcznie. Pojedyncze przebłyski ciekawych pomysłów zostały niestety przyćmione przez dominujący brak pomysłu, jakby tu epicko zekranizować przerysowane starcie greckich i perskich marynarzy.

W założeniu „Początek impierium” wypełnia masę luk z historii, z której pierwotne „300” opowiedziało tylko mały wycinek. „Rise of an Empire” zaczyna się, jako się rzekło, pod Maratonem i przybliża widzowi powód, dla którego Kserkses postanowił zrównać Helladę z ziemią. Następnie przechodzimy do wydarzeń rozgrywających się równocześnie do starcia Leonidasa, by zakończyć długo po upadku króla Spartiatów. Taka konstrukcja fabuły sprawiła, że montaż momentami kojarzył mi się z „Władcą Pierścieni” – od w miarę dynamicznej bitki przechodziliśmy do „narady mędrców”, jeśli tak można nazwać, głównie cherlawych, Ateńczyków. To, co sprawdziło się u Petera Jacksona, nie pasowało jednak do filmu, który powinien zwalniać napięcie na chwilę tylko wtedy, gdy planował za moment uderzyć ze spotęgowaną siłą.

Jeszcze większy problem leży jednak, według mnie, w braku charyzmatycznego głównego bohatera. Temistoklesa, w którego wcielił się Sullivan Stapleton, ciężko jest szczerze polubić, a jeszcze trudniej czuć do niego siłowniany szacun. Kiedy krzyczy, to chrypi. Jego przemowy starają się mieć więcej sensu i przesłania niż wymaga tego motywacyjna gadka o jedzeniu kolacji piekle etc. Do tego, tam gdzie Gerard Butler wyznaczył nowe rozumienie robienia sześciopaku, tam Stapleton sprawiał wrażenie, jakby zgubił karnet na siłownię. I nie, nie da się powiedzieć, by w przypadku takiego filmu, jak „300” nie miało to znaczenia. Pierwsza część, jak to zgrabnie i zwięźle podsumowała ekipa od Honest Trailers, to była opowieść o królu Sparty i jego najbliższych trzystu kumplach z siłki. Niestety, „Rise of an Empire” ratowała w tym zakresie tylko masa efektów graficznych, zgrabnie zresztą kopiowanych z oryginału. I Eva Green, która zagrała najbardziej napakowaną testosteronem postać, mimo że – jak pewnie część z Was kojarzy – wcześniej była znana z bycia dziewczyną bonda. Była silna, demoniczna i bezwzględna – spokojnie mogłaby być królową Sparty. Niestety, Temistokles wypadł przy niej po prostu niewinnie.

Nie zrozumiałem też manewru z wycofywaniem się z fantastycznej estetyki pierwszej części. Zamiast perskiej armii z piekła rodem, tym razem Grekom przyszło się po prostu zmierzyć z… Persami. Takimi zwykłymi, bardziej pospolitymi od Szturmowców w Gwiezdnych Wojnach. Jedyne nawiązania do piekielnej menażerii pojawiały się tylko tam, gdzie po prostu nie dało się od nich uciec – czyli w retrospekcjach ze snyderowskich „300”.

„Początek imperium” z jednej strony zdecydowanie można obejrzeć i to z grubsza bezboleśnie. Z drugiej strony, niewiele zostało tu z iskry geniuszu, która została wykrzesana w roku 2006 przez Leonidasa i 299 Radosnych Koksów. Z „Rise of an Empire” wyszło przyzwoicie zrealizowane widowisko, które zapomina się w ciągu kilku chwil lub – u ludzi z pamięcią lepszą od tej u złotej rybki – paru dni.