X-Men: Przeszłość, która nadejdzie – Film, którego chciałem

Niektóre filmy są tak dobre, że warto się o nich solidnie rozpisać. Tak było ostatnio z „Edge of Tomorrow”. Są też jednak produkcje, które wyszły tak świetnie, że nie wymagają szczególnie rozbudowanego komentarza. Taka jest właśnie dla mnie najnowsza część przygód X-Menów, czy „Przeszłość, która nadejdzie”.

Historia została oparta na jednej z popularniejszych, komiksowych historii z grupą mutantów w roli głównej. Przyszłość nie rysuje się w szczególnie pozytywnych barwach. Jeśli posiadasz niewłaściwe geny, najprawdopodobniej już nie żyjesz albo zaraz umrzesz. A nawet jeśli jesteś „normalny”, to i tak pewnie już nie masz dachu nad głową, gdyż wieloletnie polowanie na mutantów zamieniło nasz nie najlepszy ze światów w jedno wielkie gruzowisko. Zaś to, co nie zostało jeszcze zdewastowane, jest przeczesywane bez przerwy przez grupy Sentineli, polujące na niedobitki zmutowanego ruchu oporu. Profesor X wraz z Magneto, przywódcy pozostałych przy życiu nosicieli genu X, postanowili chwycić się za przysłowiową brzytwę, by nie utonąć wraz z resztką swojego ludu. Szansę mają tylko jedną. Muszą wysłać kogoś w przeszłość, kto będzie w stanie powstrzymać twórcę Sentineli przed dopracowaniem swojego wynalazku. Niestety, jedyna osoba, która może przetrwać taką podróż, nie należy do najsprawniejszych dyplomatów. Jak się łatwo domyślić, na emisariusza z przyszłości zostaje wytypowany Wolverine.Jeśli mnie pamięć nie myli, owa fabułą przewiała się też przez kultową dla mojego rocznika animację. W filmie zaś koncepcja „Days of Futura Past” została o tyle ciekawie wykorzystana, że spoiła ze sobą starą trylogię z nową „Pierwszą klasą” i, przy okazji, rozprawiła się bodaj z większością fabularnych nieścisłości, które zdążyły się nawarstwić. Dzięki temu zabiegowi, plan filmowy został po prostu zalany przez znamienite nazwiska. Obok Hugh Jackmana, Iana McKellena i Patricka Stewarta, pojawili się również Michael Fassbender, Halle Berry, James McAvoy, Jennifer Lawrence czy Ellen Page.

Szczęśliwie, twórcy bardzo sprawnie rozwiązali problem nadmiernej liczby głównych bohaterów, skupiając się przede wszystkim na Wolverinie oraz młodych wcielenia Xaviera i Magneto. Dzięki temu obsada starej trylogii dodawała filmowi niesamowitego smaku, ale nie dominowała akcji i nie wprowadzała chaosu. A że Fassbender i McAvoy odtwarzają swoje postaci nie gorzej od starszych, bardziej doświadczonych kolegów, mogliśmy się już przekonać przy okazji „Pierwszej klasy”.

Tak jak sam jestem zachwycony scenariuszem „Przeszłości, która nadejdzie”, tak muszę uczciwie nadmienić, iż spotkałem się z argumentami, jakoby film był przegadany. I… w ogóle nie mogę się z tym zgodzić. Choć dialogów nie brakuje, to wszystkie są świetnie rozpisane i mają swój cel. Na seansie nie nudziłem się nawet przez chwilę. Doceniam też starania związane z połataniem uniwersum filmowego X-Menów. Choć nigdy nie przeszkadzały mi rozbieżności między starą trylogią a nowym wcieleniem serii, bardzo szanuję pracę włożoną w ten aspekt fabuły.

Na deser muszę podkreślić jeszcze jedną rzecz. „Days of Future Past” to jeden z tych filmów, z których pamięta się kadry przez długi czas po seansie. Zakochałem się w scenie otwierającej, zaś akcję rozgrywającą się w pewnym więzieniu oglądałem w niemym zachwycie. Do listy takich scen bez dwóch zdań dopisuję też wszelkie rozmowy między młodymi Xavierem i Magneto – każda z nich została napisana i zagrana wprost wyśmienicie. Choć sam nie jestem wielkim fanem przygód marvelowskich mutantów, uważam ten film za jedną z lepszych kinowych, superbohaterskich przygód. I obstawiam, że wielbiciele X-Menów wyjdą z kina zachwyceni.