TagGod of War

Trzecia część przygód Kratosa była pierwszą odsłoną serii przygotowaną specjalnie dla PlayStation 3, w którą przyszło mi zagrać. Wcześniej poznane przeze mnie tytuły, czyli God of War jeden oraz dwa, a także Chains of Olympus i Ghost of Sparta były remasterami wersji z, odpowiednio, PlayStation 2 oraz PSP. Wiedziałem w takim razie, że pewnie trójka zaskoczy mnie gładkością grafiki i może liczbą wrogów, umierających jednocześnie na ekranie. Nie spodziewałem się jednak, że zostanę też – niemalże dosłownie – powalony na kolana intensywnością akcji, szalonymi pomysłami na lokacje, niespotykaną chyba nigdzie indziej epickością i testosteronem, który podczas gry wyciekał i z ekranu telewizora, i z konsoli, i z głośników. (więcej…)

Są takie serie, które nie potrafią wyjść poza osiągnięcia swojej pierwszej odsłony. Przykładem może być Crackdown, którego miodność nie została ponownie osiągnięta w umiarkowanej kontynuacji. Ta nie tylko nie miała klimatu poprzednika, ale też wiele rzeczy robiła po prostu gorzej. Z kolei pozytywnym przykładem zdecydowanie jest Assassin’s Creed. Za pierwszym razem Ubisoft pokazało świetny model rozgrywki, który niestety został pogrzebany pod powtarzalnością rozgrywki. Z kolei AC II wyeliminowało praktycznie wszystkie bolączki jedynki i dorzuciło do gara jeszcze kilka ciekawych rzeczy, tworząc grę bliską ideału (pomijam tu późniejsze katowanie w kółko tego samego w kolejnych odsłonach). A jak sytuacja ma się z przygodami Kratosa? Jeśli o mnie chodzi, God of War wypada w tym przykładzie… gdzieś po środku. Dopracowuje to, co zostało pokazane w jedynce, ale nie powala w zakresie ewolucji pomysłu. Z drugiej zaś strony, mimo że to jest jeszcze raz „prawie to samo”, i tak wciąga bez reszty. (więcej…)

Początkowo tytuł tego tekstu miał brzmieć „Bogowie są nieśmiertelni”. Szybko jednak ten pomysł poddałem rewizji – w końcu będzie mowa o pierwszym „God of War”, czyli dokładnie o grze, w której jednak trup ściele się gęsto, zaś jedną z ofiar jest ów niby nieśmiertelny bóg. Trzeba tu zaznaczyć, iż tytuł tekstu nabrał przez to wartości metaforycznych*. Tak ja tylko niektóre wyższe byty są prawdziwie nieprzemijalne, tak jest też z… niektórymi grami. I takim tytułem zdecydowanie jest właśnie „God of War”.

Jest to jedna z tych nielicznych gier, które zdarzyło mi się ograć jeszcze na PlayStation 2. Dopiero teraz jednak, bawiąc się odnowioną wersją HD przeznaczoną dla PS3, w pełni doceniłem to dzieło growej sztuki. Znacie to uczucie, kiedy oglądacie jakiś stary, klasyczny film i uświadamiacie sobie, że to właśnie w nim narodziły się motywy, które po wielu latach są uważane za kalkę, kliszę, sztampę albo, po prostu, element wręcz obowiązkowy w danym gatunku. Ja tak miałem z pierwszym „Bogiem Wojny”. Slasherów ograłem całkiem sporo, ale dopiero teraz zdałem sobie sprawę, jak bardzo czerpały one z dzieła SCE. Ot, dosyć niedawno miałem (nie do końca) przyjemność przejść „Splatterhouse’a”, a dopiero później wziąłem się za „God of War”. I choć ten pierwszy tytuł jest o 6 lat młodszy, był tak naprawdę po prostu brzydziej i dużo gorzej wykonaną interpretacją wiekowych przygód Kratosa. (więcej…)