Justice League: War – Tak się tworzy drużynę

Premiery nowych animacji od DC Comics stały się dla mnie na tyle ważnymi datami w kalendarzu, że wykształcił mi się już nawet pewien system. Otóż, gdy tylko pojawia się nowy film, do drzwi puka Miły Pan z Pizzą. Nie wiem, jak to działa, ale działa – z faktami nie zamierzam się kłócić. Po zakończonym seansie połączonym z ucztą muszę sobie tylko odpowiedzieć na pytanie, co było lepsze – pizza czy film? Jak było w przypadku „Justice League: War”?

„Wojna” z Ligą Sprawiedliwych w roli głównej jest zdecydowanie ciekawą produkcją, jeśli chodzi o pewne związane z nią kwestie. To pierwsza ekranizacja komiksów, które od roku 2011 pojawiają się w ramach odświeżonego uniwersum DC Comics, czyli „New 52”. Po drugie zaś, „War” przybliża widzom kulisy powstania legendarnej drużyny superbohaterów – drużyny złożonej z naprawdę pokaźnej liczby nadludzi. I robi to w 80 minut. Przypomnijmy, że Marvel do stworzenia „Avengers” potrzebował najpierw dobrych kilku filmów na rozruszanie tematu. Taka sytuacja sugerowałaby, że DC nie miało szans na sukces ze swoim animowanym przedsięwzięciem. Cóż, szczęśliwie dla widzów nie jest to prawda.

Rozpoczynająca seans akcja przenosi nas do Gotham. Green Lantern jest właśnie w trakcie pościgu za latającym, zmechanizowanym stworem, który może być odpowiedzialny za niedawne porwania cywilów. Jak się szybko okazuje, nie on jeden śledzi maszkarę – na jej tropie jest również Batman, który w świadomości ludzi był jak dotąd tylko miejską legendą. Tak poznaje się dwóch przyszłych członków Justice League. Po zakończonej walce z przybyszem z kosmosu wychodzi na jaw, iż ostatnie zniknięcia, mające miejsce na terytorium całych Stanów Zjednoczonych, są ze sobą powiązane. Cześć tropów prowadzi między innymi do… Supermana.

Choć postaci w „JL: War” jest naprawdę zatrzęsienie, każdy dostaje dla siebie bardzo sensowną ilość czasu ekranowego. Poza wymienionymi już Batmanem, Green Lanternem i Supermanem są to również Flash, Shazam, Wonder Woman i Cyborg. I, mimo że cały seans, nie trwa wiele ponad godzinę, mogę z ręką na sercu powiedzieć, iż… w kontekście tematu „tworzenia drużyny” DC spisało się na medal. Mimo znacznie trudniejszej konfiguracji twórcom udało się osiągnąć to, do czego ekipa odpowiedzialna za „Agents of SHIELD” nawet się nie zbliżyła, mimo że miała do dyspozycji znacznie bardziej elastyczny czas. Oczywiście, nie mówimy tu o poziomie „Avengers” i nie ma tu też mowy o żadnych większych porównaniach. To nie ten kaliber. Liczy się po prostu to, że DC Comics wybrało sobie trudny temat i podołało zadaniu – trzeba mieć nadzieję, że z filmowym uniwersum pójdzie im nie gorzej.

W tej wojnie nie obyło się jednak bez ofiar, największym zaś przegranym jest fabuła. Tej… praktycznie nie ma. Ot, obcy postanawiają zaatakować ziemię, terraformować* ją i ograbić ze wszystkich surowców (zakładając, że ludzie to też surowce). Początkowo doskwierał mi ten fakt i po seansie czułem się trochę zawiedziony. Z drugiej zaś strony, biorąc pod uwagę takie czynniki jak stopień trudności tematu czy dostępny czas trwania, rozumiem kompletną rezygnację z bardziej złożonych wątków. Nie starczyłoby na nie miejsca albo zostałyby wprowadzone kosztem poszczególnych bohaterów, którzy spadliby automatycznie do drugiej ligi. Jest to też problem o tyle mniej bolesny, że dialogi zaspokajały moje potrzeby na treść inną niż graficzna – były świetnie i lekko napisane, bawiąc przy okazji niezmiernie.

Pojawia się tu jeszcze jeden problem, którego może nie nazwałbym wadą, ale nie mogę też powiedzieć, że nie zwracał on mojej uwagi. To jedna z tych historii, w których Batman jest gloryfikowany w sposób ocierający się czasem o absurd. Po seansie nie ma się wątpliwości, że to ten najdoskonalszy z superbohaterów – mimo braku nadludzkich mocy, góruje nad kolegami we wszystkich innych aspektach. Ratuje Supermana, komenderuje Green Lanternem i spaja całą drużynę, mimo że jest indywidualistą i samotnikiem. Ot, człowiek idealny. W czym jest problem? W tym, że każdy przecież wie, iż Batman to człowiek idealny i nie trzeba o tym tak dobitnie i, momentami, bez wyczucia przypominać. Chyba wszyscy pamiętają, że w życiu należy być sobą – chyba że można być Batmanem, wtedy należy być Batmanem.

Na deser zostawiłem kwestię, która już od dawna w animacjach DC jest bardzo łatwa w ocenie – oprawa wizualna. Ta ponownie jest rewelacyjna. Oko cieszy nie tylko kreska, nawiązująca do prac Jima Lee, który brał czynny udział w tworzeniu aktualnego wizerunku Ligi Sprawiedliwych. Również animacja potrafi zachwycić – po seansie miałem wręcz wrażenie, że walki wyglądały jeszcze lepiej niż w poprzednich produkcjach DC Comics. Jeden tylko detal psuł mój ogólny odbiór „Justice Leage: War” i były to zbędne wstawki CGI. Innymi słowy: mowa o scenach, w których do animacji, nazwijmy to, tradycyjnej dokładano modele 3D ,1bardzo mocno odcinające się od tła.
To co było lepsze – pizza czy film? W tym wypadku, mimo pewnych uwag, jednak film. A miejcie na uwadze, że w przypadku mojej osoby jest to komplement bardzo wysokiej rangi. Muszę tu jednak uczciwie dodać, iż zdecydowanie bardziej lubię animacje, które kładą większy nacisk na fabułę, takie jak „Powrót Mrocznego Rycerza” czy „Under the Red Hood”. Zdaję sobie jednak sprawę, że taki temat wymagał zrezygnowania z pewnych dobrodziejstw fabularnych, zaś efekt końcowy – mimo pierwotnie mieszanych odczuć – broni się jako całokształt.

*W przeciwieństwie do kinowego Supermana, nie używają jednak w tym celu Potęgi Dubstepu.