Jurassic World – Kocham kinowe klisze… tylko że nie te

Seria o parku jurajskim powinna być jednym z kluczowych elementów mojego dzieciństwa, obok wszystkich „Terminatorów”, „Powrotów do przyszłości” i „Szklanych pułapek”. Tak jednak się nie stało z przyczyn kompletnie dla mnie nie zrozumiałych. Jak każdy dzieciak, uwielbiałem dinozaury i kino akcji, więc „Jurassic Park” automatycznie powinien się stać w moich oczach nostalgicznym klasykiem. W rzeczywistości, ze starej trylogii pamiętam głównie… Jeffa Goldbluma. Poza nim w głowie nie zostało mi zbyt wiele scen. Nie znaczy to bynajmniej, że „Parku Jurajskiego” nie lubię albo uważam za kiepską serię – nic z tych rzeczy, po prostu nie jest fanem. I dlatego też względem „Jurassic World” nie miałem żadnych oczekiwań, ponieważ nie mógł mi zniszczyć wspomnień.

Z drugiej jednak strony – nowa wersja prehistorycznego skansenu nie mogła również, w moim przypadku, karmić się wszechpotężną nostalgią, by zyskać na efekcie i jakości. Możliwe, że wszystkie te klisze i schematy, które pojawiły się w filmie, świetnie nawiązywały do klasycznej trylogii i gdybym ją fanatycznie kochał, spodobałyby mi się. Tak się niestety nie stało.

Fabuła jest skonstruowana tradycyjnie. Zła pani marketingowiec – Bryce Dallas Howard- i jej wierny sztab złych naukowców stworzyli dinozaura ostatecznego, mającego stanowić dochodową atrakcję dla turystów. Niestety, hybryda wszystkich najbardziej morderczych rzeczy na planecie okazuje się być również wytrawnym strategiem i szachistą. Nowy dinozaur obmyśla błyskotliwy plan ucieczki, realizuje go i, już na wolności, zaczyna konsekwentnie zjadać wszystko i wszystkich. Na świcie jest tylko jeden człowiek, który może powstrzymać zło, panoszące się po parku rozrywki – Chris „StarLord” Pratt. Dzięki niezwykłej umiejętności dogadywania się z velociraptami, jest idealnym kandydatem do tej roboty. I miał krótki romans z panią od marketingu, co tylko podnosi jego kwalifikacje. Oczywiście, walka z morderczym gado-jaszczurem odbędzie się w tle obowiązkowych poszukiwań dwóch zagubionych, młodych chłopców, spokrewnionych – jakżeby inaczej – również z panią od marketingu.

Nie będę ukrywał, wszystkie te powyższe schematy mają swój urok i można byłoby z nich wycisnąć rozrywkę, która cudownie wpasowałaby się w mój gust. Jest tylko jeden problem – „Jurassic World” traktuje się śmiertelnie poważnie. Przebłyski jakiegokolwiek dystansu do siebie samego pojawiają się tylko okazjonalnie i są bardzo znikome. Szczerze mówiąc, wolałbym chyba dokładnie ten sam scenariusz zobaczyć ubrany w tanie ale kreatywne efekty specjalne i pełny garnitur kiepskich aktorów, którzy w ogóle cieszą się, że w czymś występują i swym nienagannym entuzjazmem porywają widzów na absurdalną przygodę (patrzę na ciebie, „Sharknado”). Jedyną osobą, która jakoś ratowała film, był dla mnie Chris Pratt, z którego charyzma wylewa się wiadrami, o czym chyba wszyscy dobrze wiemy po seansie „Strażników galaktyki”.

„Jurassic World” zrodził w mojej głowie pewną refleksję. Gdyby tak pięknie zrealizowany pod kątem technicznym film pojawił się jakieś trzydzieści temu, miałbym większą szansę na zapisanie się w historii kina. Ponieważ wtedy przełamywanie kolejnych barier wizualnych naprawdę robiło wielkie wrażenie i scenariusz, nawet aż tak nudny, chyba łatwiej było zignorować (nie zmienia to jednak faktu, że masa klasyków o ponadczasowych efektach specjalnych miała też często naprawdę dobrze napisane historie). A teraz? Teraz mam wrażenie, że – przynajmniej ja sam – zwracam uwagę na coś ciut innego.

Jasne, efekciarskie podejście do kręcenia filmu nadal na mnie robi wrażenie. Ale kocham, gdy łączy się ono z jakimś przebłyskiem szaleństwa, geniuszu albo kreatywności. Albo ze wszystkimi trzema. Kocham „Pacific Rim” nie tylko za obłędną realizację, ale też właśnie za to, że ludzie odpowiedzialni za ten film uchwycili swoją miłość do pracy na kliszy i zarazili mnie nią. I kocham też „Sharknado”, ponieważ – choć pachniało klejem i animacjami z jakiegoś 3DMaxa – było szalone i bezkompromisowe. Tak jakby twórcy powiedzieli – będziemy się dobrze bawili, wydając te całe trzy dolary budżetu, które mamy.

A „Jurassic World”? Wytwórnia rzucała w niego pieniędzmi i rzucała, ale jednocześnie chyba mówiła jasno i wyraźnie: pracując przy tej produkcji macie cierpieć. Tchnięcie życia w bohaterów i kolejne sceny było najwyraźniej zakazane. I w efekcie otrzymaliśmy machinalnie klepnięte schematy za schematami, wyprane kompletnie z kinowej miłości. A tej ostatniej za same pieniądze mimo wszystko się nie kupi.

PS: Jeszcze raz podkreślam, że nie jestem fanem serii. Może ludzie, którzy mają wytatuowany napis „Jurassic Park” na mózgu, wyszli z seansu zachwyceni, ponieważ ten film miał wszystko, czego szukali, a czego ja nie potrafię dojrzeć. Doskonale znam ten stan. Przecież przed chwilą się przyznałem publicznie (znowu), że uwielbiam „Sharknado”.