CategoryOstatnio czytane

Zachęcony tekstem Pawła, postanowiłem zakupić pierwszy tom z książkowej kolekcji Gwiezdnych Wojen. Aktualnie zaś jestem już w trakcie czytania… drugiego. Czyli tak, bardzo mi się spodobało. Pomyślałem, że na razie tylko krótko napiszę o „Drodze zagłady”, a szerzej wypowiem się po przeczytaniu wszystkich trzech części.
W tej chwili mogę powiedzieć tyle: warto tej serii dać szansę. Po pierwsze, w stosunku do aktualnych cen książek w Polsce, gwiezdna kolekcja kosztuje dosłownie śmieszne pieniądze. Pierwszy tom jest za 6 zł, każdy kolejny za 14 zł lub 11 zł, jeśli zdecydujemy się na prenumeratę. Po pierwszych dwóch książkach mogę powiedzieć, że to kawał naprawdę przyjemnej fantastyki – takiej do czytania wtedy, kiedy ma się ochotę na intelektualny chillout połączony z porywającą przygodą. Oczywiście, mam wielką nadzieję, że nie tylko pierwsze trzy tomy będą prezentowały taki poziom i że dalej będzie równie dobrze.

Niedługo pewnie napiszę krótko o drugim tomie, zaś po przeczytaniu trzeciego, a tym samem całości mini-cyklu „Darth Bane”, rozpiszę się na pewno znacznie bardziej. :]

Z twórczością Huntera S. Thompsona po raz pierwszy zetknąłem się podczas seansu z „Las Vegas Parano” (czy jak kto woli – w oryginale: „Fear and Loathing in Las Vegas”). Książka, na podstawie której powstał ów film, już leży na półce i czeka na swoją kolej. Tymczasem dane zaś mi było poznać inną powieść tegoż autora – „Dziennik rumowy”.
Czemu w taki pokrętny sposób dochodziłem do tego, co ostatnio przeczytałem? Z prostego względu – występuje tu pewna analogia. Otóż, „Dziennik rumowy” też został już sfilmowany i właśnie wchodzi do polskich kin*. Co więcej, tak jak w przypadku „Las Vegas Parano” przed kamerą stanął Johnny Depp. Wersji kinowej jeszcze niestety nie widziałem, ale mam w planach jak najszybciej to nadrobić – wtedy pewnie upichcę tekst podobny do tego o „Fight Club”. Tymczasem zajmijmy się „wersją tekstową” „The Rum Diary”.  (więcej…)

Mimo że kolejne książki Jacka Piekary z czasem zaczęły mnie coraz bardziej zawodzić (kojarzy ktoś „Rycerza Kielichów”?), nadal dosyć często sięgam po jego prozę. Trochę nie wiem, czemu tak się dzieje – może z sentymentu. Do pewnego czasu miałem tak samo z Andrzejem Pilipiukiem. Czego nie napisał, ja przeczytałem. Dopiero za którymś razem przyszło opamiętanie i wygrałem z tym odruchem. „Charakternik” Piekary nie jest może powieścią, która by sprawiła, że zerwałbym jakikolwiek kontakt z jego pracami, ale też na pewno nie zagrzała mnie do dalszego nadrabiania zaległości w tym zakresie. (więcej…)

Szczerze mówiąc, nie interesowałem się nigdy tym, czy Terry Pratchett jest kociarzem, czy też może jednak nie jest. Po przeczytaniu „Kota w stanie czystym”, wiem, że musi być, ponieważ w przeciwnym wypadku chyba nic podobnego by mu do głowy nie przyszło.

Ta sympatyczna pozycja jest zbiorem przemyśleń autora o czworonożnych panach i władcach świata. Kiedy ma się takie nazwisko, można wydawać podobne pozycje. A kiedy ma się tak lekką rękę, osoba kompletnie nie zainteresowana Puszkami Okruszkami – czyt. niżej/wyżej podpisany – przeczyta ją z miłą przyjemnością. Choć nie proponuję połykać tego w całości. Całość jest króciutka, razem niecałe 120 stron (i to nie takich „pełnych”– nie brakuje ilustracji), ale wydaje mi się, że znacznie lepiej sprawdzi się w roli kilku małych dań niż jednej biesiady.

Sam pochłonąłem „Kota w stanie czystym” w trakcie dwóch średnio frapujących wykładów i pod koniec lektury leciałem już tylko z rozpędu, czując, że mam lekko dosyć. Jednak nawet mimo tego, humor Pratchetta uważam za bezcenny, zaś niniejsze wydawnictwo tradycyjnie powinno podejść jego fanom.

Josepha Conrada znałem jak dotąd jedynie z „Jądra ciemności”. Jak chyba wszyscy z mojego rocznika, którzy starali się być na bieżąco z lekturami. Oczywiście, zawsze pozostaje taka możliwość, że „Jądro ciemności” było fanaberią mojej polonistki. Mniejsza o to, grunt, że teraz znam go już z dwóch powieści. Drugą jest właśnie „Pojedynek”.

Jest to kolejna pozycja dostosowana pod moje możliwości czasowe i główne miejsce konsumpcji tekstu dla przyjemności – innymi słowy: krótkie przejażdżki tramwajami i autobusami. Co ciekawe, jak na krótką, 80-stronicową powieść, i tak miałem wrażenie, że całość została nadmiernie rozwleczona. Cała intryga kręci się wokół dwóch przyjaciół – Jana i Juliana – z których jeden miał to nieszczęście, iż jego ojciec został obrażony przez wyniosłego młodziana na imprezie miejskiej. Związane z tym poczucie dyshonoru, potrzeby rewanżu i zadośćuczynienia oraz związane z tym całe gamy emocji wspomnianych dwóch bohaterów, jak i ich rodzin, to właśnie treść „Pojedynku”. (więcej…)