CategoryKomiksy

Z serią „Noir” wiążę sporę nadzieje i oczekiwania odkąd przeczytałem komiksy o Spider-Manie, stanowiące jej część. Po tak genialnym początku, przyszły niestety chwile zwątpienia. „Iron Man Noir” był po prostu zły. Szczęśliwie, tożsamy „Punisher” otarł łzy goryczy po tak nieudanej lekturze, choć też nie do końca. Los się jednak do mnie uśmiechnął. Następny w kolejności był „Daredevil Noir” i okazało się, że ta mini-seria kopała prawie tak mocno, jak „Eyes Without a Face”.

Tradycyjnie, bohaterem jest Matt Murdock, niewidomy nieszczęśnik, który doszukuje się sprawiedliwości, przemierzając nocą ulicę Nowego Yorku w krzykliwym czerwonym kostiumie, zaś za dnia ratując świat jako prawnik. Tak przynajmniej było w oryginale. Ponownie, „Noir” wnosi liczne zmiany, nie tylko związane z czasem akcji (jak w przypadku innych serii, tak i tu są to okolice roku 1930). Tym razem Matt nie może już pomagać uciśnionym jako prawnik, gdyż nigdy prawnikiem nie mógł zostać. Szczęśliwie, kostium też nie jest już aż tak krzykliwy. Bez zmian pozostały jego nadludzkie umiejętności – po utracie wzroku, znacząco wyostrzył mu się słuch, służąc niczym sonar. Niestety, musi za to płacić dodatkową cenę – nie tylko słyszy więcej od innych, ale również słyszy głośniej. Znacznie głośniej. Jak się zapewne domyślacie, wystrzał z pistoletu boli go fizycznie, jeszcze zanim dosięgnie go kula. Jeśli w ogóle go dosięgnie. (więcej…)

Przygody Tego, Który Karze (kolejny dowód na to, że nie wszystko dobrze brzmi po polsku) są już trzecim zestawem zeszytów z komiksowej serii Noir od Marvela, za którą się zabrałem. Ostatnio miałem lekko spalone podejście do niby mroczniejszej wersji Iron Mana – jednego z moich ulubionych bohaterów. Uznałem więc, że przy kolejnym wyborze wezmę się za postać, którą znam mniej lub kojarzy mi się z potwornie kiepskimi filami i Johnem Travoltą. Padło na to ostatnie, czyli siłą rzeczy na Punishera.
I jest dobrze. Nie zakochałem się w tym komiksie, daleko mu na mojej prywatnej skali do „Spider-Man Noir” oraz „Eyes Without a Face”, ale bawiłem się naprawdę dobrze. Przez trzy zeszyty historia mnie wciągnęła, w czwartym… cóż, w czwartym wyszło trochę podobnie do tego, co zaserwował „Iron Man Noir”, czyli zwrot fabularny, które pozostawiał na twarzy wyraz zagubionego zdumienia. Ale w ogólnym rozrachunku wyszło bardzo ciekawie, w szczególności, że scenariusz jest poprowadzony w bardzo ciekawy sposób przez pierwsze dwa numery. Nie będę zdradzał, o co chodzi, nie chcę Was jakkolwiek naprowadzać na ten wątek. Przyznaję, że ja zrozumiałem, co zrobili twórcy, dopiero gdy odkryli wszystkie karty. Dałem się zaskoczyć, a to jest wielki plus. Aha, proszę, nie czytajcie wpisu na anglojęzycznej wikipedii, tam jest wszystko oczywiście ładnie zespoilowane. (więcej…)

Mimo miłości od pierwszego przeczytania, po skończeniu przygody ze „Spider-Man Noir” oraz jego kontynuacją, „Eyes Without a Face”, długo nie wróciłem do cyklu Noir. Głównym powodem chyba jest, paradoksalnie, fakt, jak bardzo spodobała mi się mroczna historia Petera Parkera. Ba, „spodobała”, to po prostu za słabe słowo. Jako się rzekło w pierwszym zdaniu, to była miłość. A obiło mi się o uszy, że, niestety, inne części cyklu nie są tak dobre. Postanowiłem nie ryzykować i odczekać. Po wielomiesięcznej przerwie przyszła pora na kolejne podejście. Padła na Iron Mana, ponieważ należy on do jednych z moich ulubionych postaci uniwersum Marvela.
Zapoznajmy się więc z „Iron Man Noir”.  (więcej…)

Stali czytelnicy mojego bloga wiedzą, że żadnym specem od komiksów nie jestem, ale lubię je czytać, a później o nich pisać. Teraz zaś trafił mi się temat wybitnie ciekawy. Jest nim „Biały Orzeł”, czyli powieść obrazkowa o pierwszym polskim superbohaterze. Czy może raczej – pierwszym polskim superbohaterze w takim staroszkolnym, superbohaterskim stylu. Z pseudonimem dokładnie odzwierciedlającym wygląd zewnętrzny, z kolorowym kostiumem, z majtkami na kalesonach… OK, majtki na kalesonach skończyły się w ubiegłym wieku, zaś kilka lat temu Christopher Nolan pokazał wszystkim, że strój superbohatera może być trochę mniej idiotyczny niż kiedyś.
I właśnie taki jest „Biały Orzeł” – na czasie, nowoczesny, wyraźnie inspirowany współczesną kreską takich gigantów, jak DC Comics czy Marvel. Trzeba przy tym zaznaczyć, iż graficznie dziecko ekipy Wizuale jest zdecydowanie bardziej w klimacie opisywanego przeze mnie „DC New52” czy czytanego wieki temu „Batman: Hush” niż niektórych bardziej karykaturalnie rysowanych przygód, chociażby, Spider-Mana. Zresztą twórcy, Adam i Maciej Kmiołkowie, nie kryją swoich inspiracji, wymieniając w podziękowaniach m.in. Jima Lee (wspomniany „Batman: Hush”) czy Todda McFarlane’a (jedne z najlepiej narysowanych przygód Spider-Mana w historii tej postaci – np. „Torment”). I bardzo dobrze! Po pierwsze, jeśli ma się do kogoś równać, to do najlepszych. Po drugie, jawna inspiracja jest jedną z, jak to się ładnie mówi, najwyższych form pochlebstwa. Po trzecie, wydaje mi się, że potrzebny nam taki komiks. Czemu? O tym będzie trochę dalej. (więcej…)

O tym komiksie będzie bardzo krótko z kilku powodów. OK, w sumie z dwóch: ani nie czytałem jeszcze powieści, ani nie oglądałem jeszcze serialu. A po pierwszym zeszycie mam wrażenie, że jednak obrazkowa „Gra o tron” jest skierowana właśnie do osób, które znają przynajmniej jedną z powyższych wersji. Może gdybym miał od razu kilka pierwszych komiksów, miałbym szansę na poznanie bohaterów i zżycie się z nimi. Niestety, część pierwsza bardzo skacze po wątkach, na każdym zostając po 3-4 strony, dlatego też jest raczej ciężka w odbiorze dla niewtajemniczonego.

To zaś, co przykuło moją uwagę, to zdecydowanie oprawa wizualna. Jest śliczna. Nawet jeśli sukces komiksu ma bazować jedynie na sukcesie czy to książki, czy serialu, widać, że twórcy włożyli w niego sporo pracy. Sama przyjemność – patrzeć na takie rysunki.

Za komiks dziękuję serdecznie Roztargnionemu Wilczurowi, naczelnemu bloga W Otchłanii Komiksu.

Wielkim fanem najsławniejszego Księcia na świecie nigdy nie byłem. Owszem, grałem w kultowe – nie bez powodu zresztą – Duke Nukem 3D, podobało mi się, ale nigdy nie wytatuowałem sobie podobizny Księcia na bicepsie, co by szybciej przybierał na masie. Mimo tego, gdy dostałem od redakcji W Otchłani Komiksu obrazkową opowieść z naszym ulubionym koksem, chętnie po nią sięgnąłem, mając nadzieję na zdrową porcję testosteronowego humoru. I się nie zawiodłem.

Na razie miałem okazję czytać tylko pierwszy zeszyt serii „Glorious Bastard” (nic nie smakuje tak dobrze, jak mało wybredne nawiązanie do świetnego filmu) i, szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czy będę miał szansę sięgnąć po więcej. Choć muszę też przy okazji przyznać, że… miałbym ochotę. Fabuła jest prosta jak konstrukcja cepa, ale za to po poprowadzona w bardzo przyjemny sposób, świetnie bazując na klimacie wszystkiego, co z Duke’iem związane. Pewnego dnia do posesji Księcia przychodzi starowinka francuskiego pochodzenia. Jak się okazuje, to dziewczyna Duke’a z roku… 1945. Z wiadomych przyczyn, Księciu prawie z tego tytułu odpadły cojones i potoczyły się po ziemi – nie zwykł widywać kobiet w wieku bardziej zaawansowanym. Niemniej, po szybkim rzuceniu okiem na archiwalne zdjęcie niewiasty, postanowił, że faktycznie najlepszym pomysłem na spędzenie popołudnia byłoby wrócenie do Niemiec z czasów końca II Wojny Światowej i przetrzepanie tyłków kilku obcym, którzy akurat postanowili wesprzeć nazistów (no, powiedzmy, że wesprzeć – może bardziej wyprzeć). Całość wypchana jest po brzegi zabawnie napisanymi dialogami, dzięki którym lektura staje się przyjemna. (więcej…)